Powieść teatralna recenzja

Jakim pisarzem był Michaił Bułhakow każdy wie lub przynajmniej słyszał o nim wiele pochlebnych opinii. Dlatego też kiedy zauważyłam "Powieść teatralną" w atrakcyjnej cenie na jednym z portali, bez zastanowienia zakupiłam tę pozycję. Czy było warto...?


Niestety. Znudziła mnie ta książka i zaskoczyła - oczywiście negatywnie. Już w przedmowie dowiadujemy się, że powieść ta jest historią Siergieja Leontiewicza Maksudowa - samobójcy, który marzył o karierze pisarza. Jednak po licznych dziwnych perypetiach skończył jako dramaturg. Jego sztukę zakupił (za grosze) Teatr Niezależny, jeden z najsłynniejszych w mieście. I od tej pory zaczyna się prawdziwa przygoda Maksudowa.

W książce opisany jest teatr rosyjski od podszewki, czyli z drugiej strony sceny. Nie przeczę, ze ciekawie było dowiedzieć się, w jaki sposób zarządzano teatrem, w jaki sposób odbywały się próby czy też jak dobierano aktorów do sztuki. A zaciekawiło mnie to o tyle, że kilka lat temu miałam okazję przebywać przez rok za kulisami i przemierzać liczne korytarze, zakradać się do tysięcy zakamarków i podróżować windą w niedozwolone dla mnie miejsca w teatrze. To był niesamowita przygoda i nie dziwię się bohaterowi, że tak chłonął każdy dzień pobytu w teatrze. Mimo wszystko liczyłam na coś więcej. Na bardziej wartką akcję, ciekawszą narrację. Po prostu na coś lepszego. Nie świadczy to absolutnie o braku kunsztu pisarza, każdemu zdarza się gorsza powieść. Na pewno kiedyś sięgnę po inne dzieła Bułhakowa, natomiast o "Powieści teatralnej" chcę jak najszybciej zapomnieć.