Zapiski ze zwierzyńca recenzja

Gerald Durrell "Zapiski ze zwierzyńca",

Pamiętam, jak w zeszłym roku zabrałam ze sobą "Moją rodzinę i inne zwierzęta" na wakacje na Korfu, by ją przeczytać w otoczeniu przyrody, o której Gerald Durrell potrafi pisać w sposób absolutnie niezwykły. Nieprawdopodobnie klimatyczna, pełna ciepła, humoru, a przede wszystkim niezwykle osobistego podejścia do przyrody, czujnego autorskiego oka i cudownej umiejętności oddania piękna otoczenia oraz zachowania zwierząt w taki sposób, że czytelnik ma szansę to wszystko zobaczyć, jakby przebywał tam razem z młodym Geraldem.

Tym razem, w kolejnej części, niedługo po zakończeniu wojny dorosły już Gerald Durrell otrzymuje posadę opiekuna dzikich zwierząt w Whipsnade Zoo, miejscu, w którym zwierzęta nie mieszkają w małych i ciasnych klatkach, ale żyją na dużej przestrzeni zbliżonej do środowiska naturalnego, posiadając jednocześnie więcej swobody.

Ponownie pojawiają się przeróżne zwierzęta i związane z nimi zabawne, jak również pełne emocji, przygody. I chociaż jesteśmy w Anglii, mamy wrażenie, ze ruszamy w podróż przez afrykańskie stepy, amerykańskie puszcze czy azjatyckie lasy tropikalne. Miejsce będących rodziną autora bohaterów zajmują opiekujące się zwierzętami osoby, ale humor i anegdotyczność narracji pozostaje taka sama.

Jednak po raz kolejny największym atutem snucia opowieści przez Gerarda Durrella okazuje się niezwykle obrazowa umiejętność opowiadania o zwierzętach. Opisy czochrających się w celu zgubienia nadmiaru włosa bizonów, uczących się pić mleko z butelki małych jeleni Davida, czy wreszcie przyjaźni nawiązującej się pomiędzy Peterem, starą żyrafą, który niedawno stracił swoją partnerkę, a Billym, jego nowym towarzyszem, są plastyczne, pełne humoru i naprawdę urokliwe. Durrell uczy się rozumieć zachowanie zwierząt, a jednocześnie pięknie je portretuje. Dzieląc się z czytelnikiem swoimi spostrzeżeniami, nie aspiruje do roli wszechwiedzącego. Potrafi się zadziwić, poszukuje odpowiedzi na nurtujące go pytania, chcę wiedzieć jak najwięcej. I tą zdobytą wiedzą dzieli się ochoczo, tworząc barwne i pełne humoru historie. Chociaż już nie mieszka Korfu, to jednak tkwi w nim nadal stary, dobry Durrell.