Zapiski niewidomego taty recenzja

"Zapiski niewidomego taty" Ryan Knighton
moja ocena 7/10

288 str.

Bardzo ciekawa książka z gatunku autobiografia. Autorem jest Ryan Knighton,mężczyzna chorujący na retinopatię barwnikową. Następstwem choroby jest utrata wzroku .Podoba mi się jak jest napisana ta historia. Książkę przyjemnie się czyta. Trochę wzrusza , poucza, a momentami nawet bawi. Nie jest to monotonna opowieść ,nie nudziłam się ani przez chwilę. Może też dlatego , że nie miałam wcześniej do czynienia z osobą niewidomą. Ta książka wiele mi uświadomiła i pokazała, że nawet człowiek niepełnosprawny może zostać szczęśliwym rodzicem.

Ryan w swojej chorobie nie jest sam . Ma kochającą żonę , z którą stara się o dziecko. Książka opowiada jak trudne musiało być przygotowanie do roli ojca oraz samo ojcostwo. Znajdziemy tu przemyślenia , wnioski ,a także obawy autora. Jak poradzi sobie z najważniejszą rolą życia?

Wcześniej jednak zachorowała jego żona Tracy, co będzie wymagało przeprowadzki w celu leczenia.Tracy otrzyma chemioterapię. Gdy szczęśliwie kobieta zajdzie w ciążę,lekarze będą mieli kolejne złe wiadomości.Dziecko może urodzić się chore .

Mężczyzna mimo własnej,postępującej choroby będzie dzielnie wspierał żonę.W końcu para doczeka się córeczki.

Ciekawie czyta się tą lekturę .Daje do myślenia i pokazuje jak duży trud trzeba włożyć w opiekę nad niemowlęciem ,szczególnie gdy rodzicem jest osoba niepełnosprawna.Mamy do czynienia z opisem karmienia,przewijania oraz samotny spacer ojca z córką.

Polecam.

" Powinienem tu zdementować pogłoski, że niewidomi słyszą więcej. To nieprawda. My po prostu słyszymy inaczej, szukamy słuchem innych informacji niż ludzie, którzy widzą. Wyłapujemy dźwięki pasujące do obrazów, które spodziewalibyśmy się zobaczyć, takie jak uśmiech sugerowany przez ton głosu albo usta pełne suchych liści zebranych na placu zabaw przez kilkulatka, mówiącego teraz w szczególny, zduszony sposób. Niewidomi słuchają tak, jak widzący patrzą. Szkoda, że obrazy nie zawsze są wyraźnie słyszalne. "