Pod szepczącymi drzwiami recenzja

Wallace był człowiekiem interesu, przy czym był surowy dla swoich współpracowników, dlatego wcale nie powinno go dziwić, że nikt nie uronił łzy na jego pogrzebie. Mężczyzna umiera, ale niewdzięczny los sprawia, że staje się on duchem i nie trafia do zaświatów, a zatrzymuje się na ziemi.

Wallace nie podejrzewał, jak bardzo był nielubiany, dopóki sam nie uczestniczył w swoim pogrzebie i nie przekonał się o tym na własne oczy. O jego śmierci musiał upewnić go żniwiarz, który przyszedł po jego duszę. Razem trafiają jednak do herbaciarni zamiast do nieba czy piekła. Na miejscu Wallace poznaje przewoźnika i inne duchy, z którymi spędza mnóstwo czasu i czas z nimi spędzony uświadamia mu, jakim był człowiekiem za życia. Bohaterowie zbliżają się do siebie i to też wpływa na przemianę mężczyzny.

Poznając Wallace'a miałam skojarzenie, że był on jak Ebenezer Scrooge z Opowieści Wigilijnej. Sam motyw był nawet bardzo podobny, z tym że główny bohater umiera już na początku historii i po śmierci wraz z Kostuchą ogląda swój pogrzeb, różne momenty ze swojego życia i poznaje inne duchy. Następnie osiada w herbaciarni i tam poznaje jej klientów, a także obserwuje codzienność Hugo, który był przewoźnikiem i z czasem staje się mu bardzo bliską osobą.

Bohater przechodzi ogromną przemianę. Jeśli na początku wydawał się przypominać Scrooge'a, tak im więcej czasu spędza w herbaciarni, tym bardziej wydaje się inną osobą. Przede wszystkim zaczyna mu zależeć na innych, co wczesnej nie było do pomyślenia, odnajduje nawet miłość.

Mimo dość nostalgicznej fabuły w historii bywały zabawne momenty, zdarzały się też te wzruszające. Autor stworzył bardzo ciekawą, prostą i spójną historię. Cała akcja rozgrywa się po śmierci głównego bohatera i skupia się na jego życiu po śmierci, jego wewnętrznej przemianie, ale we wszystkim pomagają mu inni bohaterowie, którzy mają cały czas czynny udział w tej historii. W książce otrzymamy też homoseksualny wątek romantyczny i zobaczymy narodziny prawdziwej przyjaźni. Zakończenie jest jednocześnie smutne i radosne. Książkę przeczytałam w mgnieniu oka i naprawdę miło spędziłam z nią czas mimo kilku uronionych łez.