Siostrzane dzwony recenzja

„Siostrzane dzwony”, czyli napisany z wielkim rozmachem początek trylogii autorstwa Larsa Myttinga ma szanse rozbrzmieć w niejednym sercu obwieszczając wyjątkową literacką podróż. Historia zbudowana na legendzie o dwóch syjamskich siostrach i odlanych po ich śmierci dzwonach, które towarzyszą mieszkańcom niewielkiej norweskiej wioski a szczególnie rodowi Hekne w ich codziennym życiu ostrzegając przed zagrożeniem lub ogłaszając zarówno doniosłe chwile jak i zwyczajną codzienność na pewno uwiedzie niejednego czytelnika. Skomplikowana relacja trojga bohaterów, których połączył trójkąt miłosny jest tak naprawdę tłem wyjątkowej opowieści o zderzeniu świata pogańskiego z chrześcijańskim, tradycji z nowoczesnością, pragmatycznego podejścia z porywami serca i namiętności. Lars Mytting zabiera nas w podróż do XIX wieku, czyli czasów chrystianizacji Norwegii zatopionej w nordyckich wierzeniach. Wartość, piękno i znaczenie sztuki oraz dziedzictwa kulturowego wybrzmiewa w jego opowieści z pełną mocą, co na pewno poruszy niejedno wrażliwe serce czytelnicze.

Niestety, moje pozostało niewzruszone… Choć kocham mroczny i baśniowy klimat oraz bliska mi jest surowość, poetyckość, wielowarstwowość, a jednocześnie prostota stylu skandynawskiego w literaturze, to tym razem nie potrafiłam się tym wszystkim cieszyć. Przyznam szczerze, że ciągle się rozpraszałam, a nawet były momenty, że trudno mi było przebrnąć przez niektóre fragmenty i właściwie się nudziłam. Przez większość książki posuwałam się dosyć mozolnie, a jednak im dalej do końca tym było lepiej i faktycznie ostatnie rozdziały zrobiły na mnie wrażenie i nastąpiło kilka mocniejszych uderzeń serca, dlatego z nadzieją będe wypatrywać drugiej części. Chciałabym, żeby kolejne spotkanie z trylogią Larsa Myttinga okazało się wyjątkowe, bo widzę tutaj duży potencjał oraz nie potrafię przejść obojętnie obok pięknego stylu. Potrzebuje jednak porywu serca, którego tym razem mimo wszystko zabrakło...

Właściwie zaznaczyłam sobie tylko jeden cytat, którym chciałabym się podzielić i który zostanie ze mną na dłużej i wierzę, że i Was poruszy: „Gerhard wiedział, że ten właściwy starym ruinom pył to podobno resztki smoły, lecz wolał myśleć, iż formę taką przybrały tu kolejne zwietrzałe stulecia. Czas nie pozostawiał śladów na skale, bo skały były na to już za stare, lecz wżerał się w drewno niemal tak samo jak w ludzką twarz”.

PS To wydanie jest przepiękne i za to należą się brawa Wydawnictwu Otwartemu oraz Elizie Luty, która zaprojektowała okładkę!

Dziękuję Wydawnictwu Otwarte za egzemplarz do recenzji!