Z anoreksją na pokładzie. Wyznanie stewardesy recenzja

"Z anoreksją na pokładzie. Wyznanie stewardesy" autorstwa Katarzyny Zachacz.


Bardzo zależało mi na zrecenzowaniu tej właśnie książki. Już na wstępie bardzo dziękuję wydawnictwu BookEdit za taką możliwość.


Głównie ze względu na to, że sama zmagałam się z zaburzeniami odżywiania. Mimo, że obecnie jestem na dobrej drodze to uważam, że z tego nie da się całkiem wyzdrowieć. Według mnie, już zawsze gdzieś z tyłu głowy będę słyszała szepty... No ale do rzeczy...

Autorka dogłębnie opisuje, w jaki sposób się czuła. Wszystkie emocje, jakie towarzyszyły Kasi podczas mierzenia się z anoreksją, są przedstawione w taki sposób, że czytelnik ma ochotę podejść i Ją przytulić. Zwraca uwagę na to, że nawet możemy sobie nie zdawać sprawy z tego, że osoba siedząca obok Nas zmaga się z ED (eating disorder). Bo przecież się uśmiecha, jest pełna życia, dobrze wygląda...

I właśnie to jest bardzo zgubne podejście. Ja również nie wyglądałam jakby coś mi było, a żołądek ssał niemiłosiernie. Nie wychodziłam poza dom, bo bałam się, że inny coś zauważą i moja praca pójdzie na marne. Współlokatorzy widząc mnie na codzień niczego nie zauważali. To był trudny czas, wielu wyrzeczeń, które dziś już nie do końca mieszczą mi się w głowie.

Autorka, jako że z zawodu jest stewardesą, to porównuje anoreksję do lotu samolotem. Nie sądziłam, że aż tak bardzo można wszystko ująć w przenośnię! Wielkie brawa za to. Chociaż niekoniecznie przemówiło do mnie to porównywanie bo odniosłam wrażenie, że było tego zbyt dużo. Momentami nie wiedziałam, czy nadal czytam książkę o zaburzeniach odżywiania, czy może już o którejś wyprawie lotniczej autorki.

Nie mniej jednak uważam, że osoby nijak nie związane z zaburzeniami odżywiania powinny koniecznie przeczytać tę historię. Zawiera wiele cennych uwag i wskazówek, które pomogą choć trochę zrozumieć osobę chorą. Nawet ją rozpoznać, co wcale nie jest takie łatwe czasami.

Dodatkowo została zwrócona uwaga na to, że zaburzenia odżywiania to nie tylko anoreksja i bulimia... Choć są to dwie najpopularniejsze odmiany, to trzeba pamiętać, że nie jedyne.

Gratulacje dla Pani Kasi za odwagę i chęć podzielenia się swoją historią. To wielki krok, do którego trzeba dojrzeć!