Rozdroża 1999 recenzja

"Rozdroża 1999" zaczynają się mocno, od wielkiej tragedii niewolników, trudnej, ale opisanej dość enigmatycznie, a przy tym nieco kwieciście. Następnie autor miesza różne historie i perspektywy, czasy i przestrzenie, aby w końcu skupić się na losach tajemniczego Alwina, młodego Polaka, który podróżując w różne ciekawe miejsca, szuka siebie, aby w końcu trafić do barwnej, choć nie beztroskiej Brazylii...

Cała ta książka jest tak nieoczywista, jak jej tytuł i okładka. Wymyka się sztywnym ramom gatunkowym - to trochę literatura piękna, trochę jakby podróżnicza, ale ma też cechy publikacji wspomnieniowej (albo po prostu jest stylizowana na taką), a i nieco filozoficznych życiowych rozważań się w niej znajdzie. Tytułowe rozdroża, to sytuacje, w jakich znajdują się bohaterowie, ale i my sami. To momenty, kiedy trzeba wybierać swoją drogę i ruszać w nieznane, jak nasz bohater ruszył za miłością do Brazylii. Co najlepsze, wszystko w tej książce w jakiś sposób się łączy, ale nie zdradzę w jaki, to już musicie sprawdzić sami.

Alwin, postać, która spaja opowieść, poszukuje swojego miejsca w świecie. Nie chce żyć jak wszyscy, szuka innego sposobu na życie niż tradycyjne: stała praca, rodzina, mieszkanie, samochód etc. Podróżuje w różne miejsca, łapiąc okazje: a to wyjazd na Erasmus, a to jakaś praca dorywcza, korzysta jak może. I właśnie w czasie tych wyjazdów zdobywa przyjaciół, doświadczenia, wspomnienia, odkrywa miłość, zgłębia duchowość, a to wszystko okraszone jest muzyką przenikającą do głębi (nota bene na końcu książki autor dzieli się swoją bardzo eklektyczną playlistą) i rozważaniami o sensie, przyczynie i celu.

Język, jakim posługuje się autor przy opowiadaniu swojej historii jest dość kwiecisty, bogaty w barwne słowa i jak dla mnie chwilami przesadnie pompatyczny. Mam wrażenie, że już to, o czym pisze autor, ma swoją moc, nie trzeba tego jeszcze podkreślać efekciarstwem wymowy, wystarczy, że w większości opowiada w pierwszej osobie, że dzieli się swoimi i nieswoimi historiami - barwnymi i szarymi, smutnymi i radosnymi, pełnymi sensu i bezsensownymi, po prostu życiowymi.

Nie jest to najlepsza książka, jaką przeczytałam, ale mnie w pewien sposób ujęła swoją innością, tymi opowieściami o Brazylii, czy bardzo oryginalnym i zręcznym wpleceniem w historię losów różnych postaci. Jak wspomniałam wyżej, przeszkadzał mi trochę ozdobny styl, nie do końca nadążałam nad egzystencjalnymi i duchowymi rozważaniami, ale ogólnie mi się podobała. Była świeża, inna, skomplikowana, ale za razem na swój sposób prosta. Jeśli lubicie książki nieoczywiste, wychodzące poza szeroko pojęte ramy, to polecam Wam "Rozdroża 1999". Ta publikacja może Was naprawdę zaskoczyć!


Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Glowbook - serdecznie dziękuję za egzemplarz książki.