Pisarz naiwny i sentymentalny recenzja

Zupełnie inny Pamuk niż ten, którego dotychczas poznawałam przy pomocy jego książek. Z dziełem noblisty, które nie jest powieścią miałam już okazję zapoznać się przy lekturze Innych kolorów z tym, że tamta pozycja była zbiorem esejów i rozważań autora.
Z kolei Pisarz naiwny i sentymentalny to zbiór tzw. wykładów harvardzkich z 2009 r., tym samym jest to najkrótsza książka w dorobku pisarza.
O czym traktują w/w wykłady? Najkrócej mówią o najważniejszych dziełach zarówno w całej literaturze światowej, jak i dziełach które są z różnych względów najważniejsze dla Pamuka.
Pisarz rozbiera na czynniki pierwsze dzieła m.in takich autorów jak: Tołstoj, Dostojewski, Flaubert, Schillera, Manna, Prousta.
Pisarz analizuje także zalety i wady różnych powieści, zastanawia sie co właściwie decyduje o tym, że dana powieść jest dobra, a co, że zła.
Z prawdziwą przyjemnością przeczytałam jeden z wykładów pisarza dot. czytania, tego czym jest ta czynność i co sprawia, że czytanie daje nam taką radość i wręcz nieziemską przyjemność. Dużo miejsca poświęca także autor miejscu iluzji i nadziei w powieściach, tego czym są dla pisarza, a czym dla czytelnika.
Pamuk ma swoistą manierę pisania, mówienia, opowiadania od serca, tego co czuje, dlatego wszystkie jego dzieła, jakie do tej pory miałam okazję poznać, pełne są autobiograficznych wątków. Nie inaczej jest w przypadku Pisarza... W trakcie wykładów harvardzkich pisarz wiele razy odpowiadał na pytania zadawane przez słuchaczy i prawie za każdym razem w odpowiedziach poruszał wątki autobiograficzne. Do takich wątków nawiązywał także poruszając tematykę swoich powieści. Książka jest cienka, 196 s. sami przyznacie, że to niedużo. Kolejny jednak raz przekonałam się, że to nie ilość, a jakość jest ważna, że o wartości książki decyduje nie ilość zapisanych stron, a treść.