Kura i zaklinacz deszczu recenzja

“Kura i zaklinacz deszczu” jest tym, co ja nazywam literaturą piękną. Piękna książka, intrygująca okładka, bardzo niejednoznaczna treść.

Historia dwojga ludzi. Ona, Ukrainka Luba, z poharataną przeszłością, nieszczęśliwym dzieciństwem, w którym na pierwszy plan wysuwa się bicie, babka i jej biała kura. Luba do bicia jest przyzwyczajona, w końcu bito ją od kiedy pamięta, najpierw babka, potem matka, w końcu mąż. Luba ucieka od takiego życia, a raczej chce uciec, bo wpada z deszczu pod rynnę. Zostaje sprzedana. Kiedy ją poznajemy, pomału, z pomocą dobrych ludzi wydostaje się z szamba, w którym tkwiła, do którego została wrzucona.

On, Polak, ni to mężczyzna, ni kobieta. Przebiera się, ma dziewięć peruk, robi 9999 kroków dziennie, ciągle czegoś poszukuje. Jego historię odkrywamy pomału, w końcu dowiemy się, co jest przyczyną tego zagubienia i życia jakby w dwóch wymiarach. Poznamy jego historię i zapłaczemy. Obok takiej tragedii nie da się przejść obojętnie. Aż dziw bierze, że ten nadwrażliwy mężczyzna wciąż żyje. 

Losy tych dwojga splotą się ze sobą pod koniec tej historii, splotą tylko na chwilkę, ale ta chwila będzie jedną z najważniejszych chwil w życiu Luby.

Ta historia jest pełna brudu, przemocy, zniewolenia, zdrady. Ta historia jest pełna życia. Ta historia jest niezwykle prawdziwa i szczera. Narracja wymagająca skupienia, ale dająca ogromną satysfakcję z lektury. 

„Człowieka można wziąć w posiadanie, patrząc mu w lewą źrenicę, głęboko aż na dno duszy. Wtedy widać krzyk i słychać strach, i czuć oddanie, wtedy można wpuścić w głąb drugiego człowieka strumień, który może go uratować, wzmocnić, wypełnić, wtedy można zobaczyć, jaki jest naprawdę, i kochać to, co się zobaczyło”.

Wspaniała rzecz!