Wioska kłamców recenzja

Hanna Greń "Wioska Kłamców". 

Dioniza (w skrócie Diona) jest byłą policjantką, do tego kobietą po burzliwym rozwodzie, niesprawiedliwie potraktowaną przez los. Jej biologiczny ojciec zostaje zamordowany, a ojczym postanawia dać jej odpowiednie widoki na to, by mogła dojść do prawdy. Do prawdy, gdyż ona, jak i mieszkańcy dziwnej, małej wioski Strzygom (nazwa wioski pochodzi ponoć od trzech Strzyg, które założyły to miejsce, mieszkańcy są ze sobą spokrewnieni w większym, bądź mniejszym stopniu) nie wierzą w winę sąsiadów. Diona pod przykrywką przyjeżdża do wioski i rozpoczyna własne, prywatne śledztwo. Pomaga jej w tym podkomisarz Lipski, któremu naprawdę może zaufać. Bowiem wnioski, do których dochodzi, nie są tym, czym by chciała. Praca w policji jednak nie jest idealna. A ludzie, którzy się tym zajmują, mają drugie twarze .

Główna bohaterka do jakiejś połowy książki irytowała mnie okropnie! Arogancka, zapatrzona w siebie, wywyższająca się. To prawda, poszkodowana i cierpiąca, jednak charakter miała okropny. Policjantką jednak była dobrą. Właściwie byłą policjantką. Inteligentna i błyskotliwa. A to mi się akurat podobało. 

Sama historia dość banalna. Ktoś zabił. Ktoś siedzi za cudze winy. Ktoś jest na wolności i znów zabija. Kto? Ktoś wyższy w hierarchii. Banalna, ale nie nudna. Chociaż przyznaję, że z początku ciężko mi się czytało. Właściwie przeszło mi przez myśl, by książkę odłożyć w czasie. W gruncie rzeczy cieszę się, że tego nie zrobiłam. 

Oczekiwałam czegoś więcej jednak. No cóż, legenda wioski o Strzygach bardzo mnie zaciekawiła. Niestety poza wzmiankami, że wszyscy mieszkańcy w jakimś stopniu są ze sobą spokrewnieni, a także fakt, iż w wiosce rodzą się same dziewczynki (klątwa Strzyg), nie było tu nic więcej. Z jednej strony to dobrze. Dostałam w końcu kryminał. Z drugiej, osobiście lubię nawet w kryminałach wątek nadprzyrodzony (nawet ten niewielki). 

Ogromnym plusem jest brak wątku romantycznego. Nie znajdziemy tu wielkiej miłości po burzliwym rozstaniu. Cieszę się z tego, gdyż tak historia wypadła o wiele bardziej realnie. Tak po prostu życiowo. Doceniam to.

Fabuła niby ciągła, niby prosta. A jednak skomplikowana. Cała intryga była dość dobrze zaplanowana. Im bliżej końca, tym bardziej upewniłam się, że typuję prawdziwego zabójcę. Ale pewności nie miałam. To także plus. Nie chciałam kolejnej przewidywalnej książki. Jedyny minus w samej końcówce, w epilogu dowiadujemy się rozwiązania sprawy. Dla mnie to za krótka wzmianka. Co prawda taka, jakiej oczekiwałam, jednak jakieś "ale" pozostało. 

Ogółem podsumowując. Nie jest to cud literatury, co to to nie. Mimo to, zainteresowała mnie historia na tyle, by przeżyć z bohaterami drogę do prawdy. Jako, iż ostatnio czytam przeważnie horrory, kryminał był dobrą odskocznią.

Ps. Tytuł książki ma zupełnie inne znaczenie. Co też mnie zaintrygowało.