Wigilia z nieznajomym recenzja

Natasza Socha "Wigilia z nieznajomym".

Antonina postanawia uciec przed Wigilią. Tym samym uciec od męża, od obowiązków domowych. Uciec przed własnymi myślami. Jednocześnie pragnie poukładać sobie w głowie wszystko to, przez co stoi w miejscu. Antonina pragnie zacząć wszystko od nowa. Z mężczyzną, którego kocha, a właściwie to myśli, że kocha. A nie jest to jej mąż ...

Marcel, mąż Antoniny, także postanawia uciec przed Wigilią. Razem ze swoim psem. Wciąż nie jest przekonany do podjęcia decyzji w sprawie wyjazdu do pracy. O wyjeździe nie wspomniał swojej żonie. Po co, skoro od wielu lat żyją razem, aczkolwiek osobno. Wciąż czeka na świąteczny cud, jednocześnie pragnie zmiany. Po co tkwić w małżeństwie, które się sypie od dłuższego czasu?

Małżonkowie pomimo pragnień o całkowicie "nie świątecznej" wigilii zostają skazani na własne towarzystwo. Podejmują nieświadomie próbę porozumienia się. W wigilijny dzień mają pełno problemów. Większych i mniejszych. Ważnych i ważniejszych. Dodatkowo uciekając przed własnymi problemami, wchodzą w problemy innych ludzi, zupełnie obcych, jednocześnie bliższych, o wiele bliższych, niżby mogło się wydawać. I każda decyzja zaprowadzać ich będzie do rozwiązania, chociaż te są bardzo skomplikowane.

Bardzo lubię styl Pani Nataszy. Każda kolejna przeczytana książka to coś nowego, innego, jednocześnie zachowującego pewien schemat. "Wigilia z nieznajomym" to opowieść o problemach małżeńskich, zdradzie, ucieczce od własnych myśli, zaangażowaniu, odpowiedzialności, smutku i radości. To opowieść o bezinteresownej miłości. Opowieść, gdzie wszystko jest zagmatwane, jednocześnie w logiczny i dość prosty sposób się łączy ze sobą. Opowieść z tłem świątecznym, ale nie cukierkowym, nie mdłym. Autorka w sposób magiczny przedstawia nam historie wielu ludzi, którzy gdzieś po drodze zgubili siebie. Zgubili "wewnętrzne dziecko". Zgubili radość. Nie tylko w wigilię, ale to właśnie w wigilię łatwiej jest o cud. A tak naprawdę tym cudem jest rozmowa, zdrowie i rodzina...

Osobiście jestem zachwycona i wzruszona, choć nie ukrywam, że w głębi duszy najmniej polubiłam właśnie główną bohaterkę Antoninę. Najbardziej natomiast panią Bronię z ciętym językiem i specyficznym poczuciem humoru. Każda postać jednak czegoś może nas nauczyć, a już na pewno o czymś może nam przypomnieć.

Bo miłość to nie tylko kwiaty, drogie prezenty, czy czułe gęsty. Miłość to bezinteresowność, szczerość i odpowiedzialność. Może ona przejawiać się w zwykłym pytaniu o nasze samopoczucie. Miłość to coś więcej niż motylki w brzuchu...

Polecam. I na święta, i na pochmurne nie świąteczne dni ☺️