Więzień bez tronu recenzja

Następca tronu Holly Black bardzo przypadł mi do gustu. Oczywiście, książka ta miała swoje lepsze i słabsze momenty, jednak ostatecznie odebrałam ją bardzo pozytywnie. Dlatego też z niecierpliwością oczekiwałam momentu, gdy będę mogła powrócić do Elfhame i po raz kolejny spotkać się z tymi bohaterami. Czy kontynuacja okazała się równie dobra? O tym w recenzji poniżej.

Dąb musi zapłacić za swoją zdradę. Zostaje uwięziony na lodowatej północy i może polegać tylko i wyłącznie na sobie i swoim uroku osobistym. W tym samym momencie Najwyższy Król Cardan i Najwyższa Królowa Jude próbują obmyślić plan, by go uwolnić, jednak Dąb musi znowu zdecydować — czy chce odzyskać zaufanie tej, którą kochał niemal od zawsze, czy pozostać lojalnym wobec Elfhame. Rozpoczynają się przygotowania do wojny oraz widmo zdrady, która może okazać się tragiczna w skutkach. Jak poradzi sobie z tym książę Dąb?

Do tej części wróciłam po dłuższym czasie, do czego przyznaję się otwarcie. W pamięci miałam jednak wciąż mój zachwyt Następcą tronu oraz relacją Dęba i Ren, więc i do kontynuacji byłam nastawiona bardzo optymistycznie. Jednak z rozczarowaniem i pewnym smutkiem muszę stwierdzić, że książka ta nie okazała się tak angażująca, jak jej poprzedniczka – przynajmniej w moim przypadku.

Główni bohaterowie z jakiegoś powodu nie przyciągnęli tutaj mojej uwagi aż tak, choć zarówno Suren, jak i Dęba polubiłam bardzo. Zdecydowanie bardziej ciekawiła mnie obecność Cardana oraz Jude, choć to akurat ze względu na to, że odrobinę się za nimi stęskniłam (może to dobry moment na reread Okrutnego księcia?). Nie mówię, że bohaterowie zostali tutaj przedstawieni źle, ale jednak czegoś mi zabrakło do pełni szczęścia.

Akcja momentami była bardzo dynamiczna i te fragmenty czytało mi się przyjemnie, podobnie zresztą jak te, w których występowała Ren i Dąb, przedstawiając czytelnikom swoje uczucia względem siebie, no, w każdym razie nazwijmy to w ten sposób. Tylko że — nie sądziłam, że to powiem — tego wątku romantycznego było tutaj tyle, że gdzieś zaczął się gubić cały sens tej fabuły. Miały być przygotowania do walki o uwolnienie Dęba, miało być tyle akcji, która miała zawierać fragmenty walki o pokonanie złych postaci, a wszystko to w moich oczach wydało się dość miałkie i takie nieangażujące. Nawet nie wiecie, jak bardzo boli mnie pisanie tutaj tych słów, bo miałam nadzieję, na coś świetnego.

Nie mogę odmówić Black umiejętności pisarskich, jednak tutaj po prostu czegoś zabrakło. Być może autorka za bardzo chciała pójść w stronę tego wątku romantycznego albo to też kwestia tego, że o wiele przyjemniej czytało mi się historię z perspektywy Suren, co nastąpiło właśnie w części pierwszej... Sama już nie wiem. Więzień bez tronu to nie jest zła książka i wiem, że wielu czytelnikom się podoba, jednak to chyba po prostu nie jest moja książka.

Cieszę się, że poznałam ten tytuł, ale wciąż pozostaję wierna Następcy tronu i to do niego będę wracać myślami częściej. Jeżeli poszukujecie czegoś przyjemnego, całkiem wciągającego i fantastycznego, to myślę, że ten cykl może przypaść Wam do gustu. Mimo wszystko Ren i Dąb są warci bliższego poznania, a ja z kolei czekam już na inne powieści autorki, by dać im szansę.