Światła pochylenie recenzja

Helen jest Światłem - istota, która musi odpokutować za grzechy swojej przeszłości - i nie żyje od 130 lat. Przez te lata Helen wiedzie życie ducha nawiedzającego Gospodarzy. Gdy jeden Gospodarz umiera, ona odnajduje drugiego. Jej obecnym Gospodarzem jest Brown, nauczyciel angielskiego w szkole średniej, który w wolnych chwilach pisze powieść. Helen towarzyszy mu w pisaniu. Dodaje mu weny i podsyła pomysły. Pewnego dnia Helen zauważa jeden z uczniów Browna - Billy. Jak się okazuje w jego ciele znajduje się Światło o imieniu James. Czy ich obojga coś połączy? I czy Helen i James odnajdą drogę do nieba?

Narracja książki jest pierwszoosobowa. Opisana z punktu widzenia bohaterki, co pozwala nam zrozumieć życie i postępowanie Helen, która jako duch jest zdana na swoich Gospodarzy. Język powieści jest prosty i łatwy do zrozumienia, jednak są też fragmenty, że jest on elegancki i w pewnie sposób kreuje nasze emocje. Co mogę powiedzieć o bohaterach? Główna bohaterka Helen nie żyje od 130 lat i jest duchem. Nie pamięta ona nic ze swojej przeszłości. Pamięta jedynie jak się nazywa i ile miała lat gdy umarła. Za każdym razem gdy umiera jej Gospodarz jej dusza trafia do piekła, dlatego też uważa, że w przeszłości musiała popełnić bardzo ciężki grzech, a teraz pokutuje. James jest taki jak Helen, jest Światłem, jednak mieszka w ciele człowieka. Pewnego razu odkrywa, że po ziemi chodzą puste ciała, które zostały opuszczone przez dusze. W taki właśnie sposób James nabył ciało człowieka.

Muszę przyznać, że początkowo byłam zdziwiona, że książka zbiera tyle pozytywnych recenzji. Jednak gdy sięgnęłam po nią, od razu zostałam wciągnięta w opowieść i z zapartym tchem śledziłam losy Helen i James'a. Historia mnie urzekła. Autorka w świetny sposób opowiada o miłości, poświęceniu, życiu i śmierci oraz nawiązuje do naszego codziennego życia. Pokazuje, że najwazżniejsze jest to, by cieszyć się każdą chwilą i dziękować za to co otrzymaliśmy. Nie zawsze dostajemy to, co byśmy chcieli, jednak mimo wszystko należy doceniać to co się ma, bo po śmierci może być już za późno.

Okładka jest tajemnicza i w 100% oddaje nastrój powieści. Gdy kończymy czytać możemy się domyślić kto jest na okładce. I choć trochę wstyd się przyznać, bo sięgnęłam po "Światła pochylenie" właśnie ze względu na jej okładkę, to nie żałuję, że spędziłam wieczór nad tą książką i z pewnością jeszcze kiedyś do niej wrócę.