We dwoje recenzja

Nicholas Sparks "We dwoje".
Od śmiechu, przez zdenerwowanie i w końcu ze łzami w oczach przebrnęłam przez powieść. 
Po krótce jest to historia Russ'a, który prowadzi uporządkowane życie, w szczęśliwej rodzinie. Aż nagle jego cały świat runął. Musiał stać się prawdziwym ojcem, zmierzyć się z teraźniejszością i zacząć akceptować przyszłość. 
Jeszcze nie miałam tak, by główny bohater mnie tak denerwował. Irytował. Nie byłam pewna, czy dam radę doczytać. I jakie było moje zdziwienie, gdy nagle wszystko się zmieniło. Tak bardzo kibicowałam, by pozbierał kawałki życia, posklejał je. By zaczął wszystko od nowa. Widoczna była tu piękna zmiana nastawienia, udowodnienie, że gdy los rzuca kłody pod nogi, wciąż warto mieć nadzieję na lepsze jutro. Ostatnie rozdziały czytałam z chusteczką pod ręką. Zaskoczył mnie koniec książki. Myślałam, że dam radę przewidzieć co się stanie. I w tym jednym momencie mi się nie udało, co jest dużym plusem. 
Podsumowując, nie żałuję ani jednej minuty czytania. Sparks przyzwyczaił mnie poniekąd do tkliwych historii miłosnych. W tej powieści miłość jest. Ale całość jest tak realna, że po przeczytaniu, zdanie "życie to nie bajka" jest w 100% trafne. 
Gorąco polecam. Nawet jeśli ktoś nie jest przekonany do tego autora. "We dwoje" to historia o życiu, najnormalniejszym, choć ciężkim i niesprawiedliwym życiu.