Wiem, dlaczego w klatce śpiewa ptak recenzja

Maya Angelou jako wspaniała i niezwykle płodna amerykańska poetka i pisarka oraz co należy przede wszystkim podkreślić - zagorzała aktywistka, występująca przeciwko rasizmowi i nierównościom społecznym, zapisała się na kartach amerykańskiej historii naprawdę znacząco. Publikując w 1969 roku swoją autobiografię ukazującą jej dzieciństwo, ale również obraz Południa lat 30-tych i 40-tych i zmagań czarnej społeczności z prześladowaniami oraz ich walkę o godność, dała jednoznaczny sygnał innym, że mają prawo zabrać głos i wyrazić sprzeciw. Kiedy dziś dzięki, od razu zaznaczę, znakomitemu przekładowi Elżbiety Janoty i Wydawnictwu Relacja, trzymam w rękach tę książkę o znamiennym tytule „Wiem, dlaczego w klatce śpiewa ptak”, czuję niesamowitą wdzięczność za odwagę Mai Angelou i to ważne świadectwo niszczycielskiej i piętnującej mocy języka. Określenie „murzyn” wybrzmiewa tutaj z goryczą, a świadomość, że potrzeba było tak wielu lat, by wykluczyć je przynajmniej z literatury, jest szczególnie bolesne.

Ta książka zachwyca mnie z wielu powodów. Po pierwsze perspektywa dziecka, jak ono sobie radzi z tak trudnymi doświadczeniami, jak rasizm, molestowanie, gwałt, segregacja rasowa, czy skomplikowane relacje z rodzicami i jak postrzega rzeczywistość i ludzi wokół siebie, uderzała we mnie z ogromną siłą. Duże wrażenie zrobiła na mnie konstrukcja książki. Każdy rozdział to jakieś jedno wspomnienie, urywek z życia. Niejednokrotnie miałam takie poczucie, że został zapamiętany i opisany przez autorkę z ważnego powodu, ze zawsze tam jest jakieś drugie dno i że tak naprawdę te wszystkie chwile, sceny z jej życia, które się tutaj pojawiły, są znaczące, zbudowały ją, to jaka się stała.

Maya Angelou przywołując swoje dzieciństwo na kartach tej autobiografii zabiera głos w imieniu czarnej społeczności, a przede wszystkim niezłomnych kobiet, a ten rozbrzmiewa i rezonuje z pełną mocą i dumą. Nie sposób przejść obojętnie obok tak bolesnego świadectwa walki o godność i prawo do wolności… Chciałabym na koniec podkreślić, że dzięki znakomitemu przekładowi Elżbiety Janoty łatwiej też zrozumieć, jak wielka moc kryje się w języku. A ten potrafi ograbić nawet z tożsamości, co jest niewyobrażalnie bolesne…

Dziękuję Wydawnictwu Relacja za egzemplarz do recenzji!