Ćwiczenia akrobatyczne recenzja

Sięgając po to opasłe tomisko liczące sobie ponad sześćset stron miałam lekkie obawy jak przebrnę przez lekturę. Na szczęście myliłam się, gdyż książka okazała się niezwykle pasjonująca i wciągnęła mnie jej ciekawa treść. Początkowo myślałam, że przeznaczona jest ona dla młodzieży. Jednak w trakcie czytania zrozumiałam, iż jest to rodzaj poradnika z przestrogą także i dla dorosłych, zwłaszcza dla wszystkich rodziców oraz tych, którzy dopiero planują potomstwo.

Mówi się, że bycie nastolatkiem to najtrudniejszy wiek dla dziecka. Szesnastoletni Karol właśnie się o tym przekonuje na własnej skórze. Dla niego codzienność to koszmar. W domu nie ma dobrego kontaktu ani z matką, która traktuje go jak małego chłopca, ale tak naprawdę nie interesuje się synem. Ojciec myśli tylko o sobie, a w domu zamiast rozmowy szuka zaczepki do kłótni. Jest jeszcze dziadek, ale ten niestety ma początki choroby i już żyje zamknięty w swoim świecie, wspominając czasy wojny.

Jakby tego było mało w szkole również nie może się odnaleźć. By zyskać uwagę rówieśników próbuje zachowywać się hałaśliwie, wulgarnie i wplątuje się w przelotne miłostki. To wszystko mimo jego usilnych starań nadal nie daje mu satysfakcji i z każdym dniem czuje się bardziej osamotniony. Jedyną odskocznią na jego problemy są sny, w których odgrywają się sceny niczym z thrillerów czy kryminałów.

Czy Karol odnajdzie w sobie sens życia i przetrwa tą beznadziejną stagnację? Czy odnajdzie wewnętrzną siłę, by stać się kimś zupełnie innym niż jego ojciec i matka? Czy wybory, przed którymi stanie okażą się właściwe?

Muszę przyznać, że autor mnie totalnie zaskoczył nieprzeciętną i pokręconą fabułą, która zawiera w sobie wiele mądrości i przestróg, przed popełnianymi przez nas błędami. Uczula czytelnika, by pamiętać co tak naprawdę się w życiu liczy i co jest ważne. Pamiętajmy o rodzinie, by spędzać wspólnie jak najwięcej czasu, nie zapominajmy o rozmowach, obserwujmy dzieci czy nie zmagają się z jakimiś problemami oraz szanujmy się nawzajem.

Pan Szulist ma specyficzny styl pisania i w niektórych momentach trzeba skupić uwagę do maksimum, by zrozumieć co chce nam przekazać.

Na wielkie brawa zasługuje kreacja postaci. Karol, jego postępowanie, tok myślenia jest tak realny i często spotykamy u osób w jego wieku, że czułam się jakbym stała obok niego. Wczułam się w jego ból i zagubienie, gdyż sama miałam podobne doświadczenia w młodości. Jednak zdecydowanie lepiej sobie z tym radziłam i miałam ukochanego psa, który dodawał mi sił.

Jedynym mankamentem były dla mnie nieco przydługie rozdziały, które liczyły sobie nawet ponad kilkadziesiąt stronic. Wynagradzają to jednak rewelacyjne i czasem bardzo zabawne dialogi.

Podsumowując książkę uważam ją za wartościową. Nie obawiajcie się po nią sięgnąć. Jak już zaczniecie czytać to przepadniecie bez reszty. Zapomnicie o wszystkim i przeżyjecie wiele emocji. Ja polecam!