Mezalians recenzja

,Ależ ludzie zawsze powinni pragnąć niemożliwego! - odważyła się zaprotestować - Jakiż ma być sens życia, jeśli nie będziemy niczego pragnąć i ograniczymy się do tego, co mamy? Gdzież wtedy postęp, ideały, chęć naprawy świata? Na cóż zdałaby się ofiara takich ludzi jak pański dziad, bohater?! Na tym właśnie polega sztuka, z jej wiecznym dążeniem do ideału, choć pod tym pojęciem rozumie się coraz to nowe rzeczy."

Te słowa wypowiada Emilia Złotkiewiczówna w jednej ze swoich rozmów z hrabią Henrykiem Długopolskim. Tych dwoje zostało niejako zmuszonych do nawiązania relacji. Ojciec Emilii jest bogatym bankierem, żydowskiego pochodzenia, który nie mając męskiego spadkobiercy, poszukuje dla swojej córki odpowiedniego męża, mającego wystarczający potencjał aby w przyszłości przejąć zarządzanie bankiem. Jego uwaga skupia się właśnie na Henryku. Pochodzący ze starej, arystokratycznej rodziny chłopak, wydaje się idealnym kandydatem. Wszak, powinowactwo ze szlacheckim rodem wzmocniłoby prestiż rodziny Złotkiewiczów. Niestety Henryk ma też swoje wady, jest hulaką i hazardzistą a jego reputacja pozostawia wiele do życzenia. Jednak i to senior rodu Złotkiewiczów potrafi wykorzystać na swoją korzyść aby doprowadzić do zaręczyn swojej jedynej córki. Jak potoczą się ich losy? Czy ten związek ma jakąkolwiek szansę na szczęście?
Autorka stworzyła niezwykle żywy obraz ówczesnego społeczeństwa, wręcz czuje się atmosferę Warszawy końca XIX wieku. Mamy tutaj ukazane zarówno problemy zubożałej arystokracji, usilnie trzymającej się swojej pozycji jak i dynamicznie rozwijającej się finansjery, której marzy się awans społeczny. Czy w tym świecie znajdzie się jeszcze miejsce na niewinne uczucie? Czy interesy, bogactwo i pozycja są ważniejsze od szczęścia jednostki? To pierwszy tom sagi rodu Długopolskich i już czuję niedosyt, historia mnie pochłonęła i z niecierpliwością będę wypatrywać kolejnej części. Mam nadzieję, że wkrótce uda mi się poznać dalsze losy tej niezwykłej rodziny a w szczególności niewinnej Emilii.