Doktor Irka. Wojna, miłość i medycyna recenzja

Czy można wyobrazić sobie lepsze połączenie literackie niż składową czasów wojennych, płomiennej miłości i wachlarza wątków medycznych? Chyba nie.
Niedawna, kolejna już rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego przypomina nam o krwawych wydarzeniach oraz wielkiej odwadze, jaką wykazali się młodzi ludzie. Ludzie, przed którymi życie dopiero otwierało swoje wrota, zapraszało do skąpania się w dorosłości, czasach studenckich, pierwszej miłości, małżeństwie, macierzyństwie. Jednak bohaterowie książki wymykają się wszelkiej wyobraźni, gdyż żyli naprawdę. Młodzi, pełni pasji, zaciekawieni światem medycyny, uczący się dopiero miłości wygrzebując się tym samym z dziecięcej niewinność. Jednak ta szybko dała o sobie zapomnieć w momencie wybuchu drugiej wojny światowej - młodzież z trudem łączy tajne studia medyczne, z uporem szuka sposobów, by dać szansę miłości, a jednocześnie dbać o siebie nawzajem wypatrując końca konfliktu.

Urodzeni w fatalnych czasach, w których przyszło im odchodzić często pod gruzami, w bezimiennych mogiłach ze słowami miłości na ustach, do ostatniego oddechu. Tak, to wszystko nabiera innego, bardziej namacalnego wyrazu dzięki autorce, która przypadkowo natkęła się na życiorys głównej bohaterki. Pani Katarzyna drążyła, zaparła się, by wspomnieć o Irenie Ćwiertni by stworzyć bezcenne wspomnienie dla pokoleń i wyszło jej to wybornie.

Życiorys doktor Irki jest dojmujący, zaś czasy okupacji Warszawy, ruchy powstańcze, w tym opisy poszczególnych wydarzeń, dylematów młodych, zapalczywych ludzi oddający swe życie zarówno w imię medycyny, miłości jak i kraju nie pozostawią czytelnika obojętnym na przedstawione wydarzenia.
W mojej opinii jedynym drobnym minusem jest nieco niedojrzały język bohaterów, lecz należy zadać sobie pytanie, czy aby zarówno wydarzenia, czasy, jak i charakter postaci nie miały sporego znaczenia przy wyborze i zastosowaniu właśnie takich słów przez autorkę. Nie wpływa to jednak w żadnym stopniu na wartościową pozycję, słuszny z punktu historii i poruszonego tematu cel oraz na przeświadczenie, iż ci młodzi Warszawiacy wykazali się niezwykłą dorosłością, której my - następne pokolenie nigdy raczej nie dostąpimy.