Wampir z przypadku recenzja

Siedzę od dobrych pięciu minut i zastanawiam się, co powiedzieć o tej książce. Bo mogę stwierdzić, że jest idiotyczna i nie warta zachodu, ale zarazem powiem, że dialogi prowadzone w tej książce są niesamowicie śmieszne. Sposób, dość złośliwy i ironiczny, wypowiadania się Wowki jest, jak dla mnie, jednym plusem tej oto powieści, gdyż jej reszta to jedna wielka zbieranina rzeczy potrzebnych i niepotrzebnych. Reasumując – nic tu dobrego, nic wartościowego. Ot takie sobie czytadło, dla mało wymagających i ambitnych, bo jeśli pragniesz książki na wysokim poziomie, to tą omijaj szerokim łukiem.
Czasami, chociaż, często porównywałam tę powieść do Zmierzchu, gdyż tak jak tam, tu dialogi były na kiepski poziomie, a styl wypowiedzi bohaterów często zostawiał wiele do życzenia. Sposób wyrażania myśli – banalny – a ubranie ich w słowa jeszcze lepszy. No i jeszcze te wtrącone kawałki tekstów. Do czego to służy? Jaki miało to cel? Pani Basztowa chyba starała się zrobić wielowątkową powieść fantasty, która, mówiąc szczerze, ani trochę jej nie wyszła. A zbliżając się do końca, już myślałam, że coś się może stanie, że będzie lepiej. A tu nic. Zero pomysłu, zero wykonania. Tylko komentarze Wowki były śmieszne, czasem Andriej powiedział coś śmiesznego, rzadko bo rzadko, ale zawsze.
Podsumowując, książka dla tych, co lubią takie dziwne klimaty, a nie wymagają wysokiego poziomu. Ogólnie rzecz biorąc słabo to wypada, ale jakoś zawsze.

“Doszedłem do wniosku, że najwyższy czas wstać. Po pięciu nieudanych próbach pokonałem wreszcie syndrom agresywnego chodnika – gdyby ktoś nie wiedział, mam na myśli sytuację, kiedy chodnik, a w tym przypadku podłoga, oddala się coraz bardziej i bardziej… aż w końcu znienacka obija człowiekowi gębę. Doczłapałem się do lodówki i wyciągnąłem trzylitrowy słój z błogosławioną wodą po ogórkach (…)"