W pierścieniu ognia recenzja

,,W pierścieniu ognia" jest drugim tomem Igrzysk śmierci autorstwa Suzanne Collins. Szczerze mówiąc sięgając po drugą część lekko obawiałam się tego co może mnie tam czekać. Jak się potem okazało, nastąpiła zdecydowana zmiana formy walki, która była jedną z pierwszych iskier zapalnych.

Katniss i Peeta po głośnym zwycięstwie w głodowych igrzyskach wrócili do Dwunastego Dystryktu. Młodzi trybuci próbują wrócić do względnej normalności, jednakże raczej unikają swojego towarzystwa. Uważają, że bez obecności kamer nie muszą zdobywać się na gesty świadczące o ich, rzekomej (lub nie) miłości. Wszystko zmienia się gdy główni bohaterowie odbywają swoje pierwsze Zwycięskie Tournèe, w którego czasie zaczynają powoli orientować się w sytuacjach panujących w pozostałych dystryktach. W związku z rocznicą na arenę wracają zwycięzcy poprzednich igrzysk, aby ponownie stoczyć walkę na śmierć i życie.

W drugim tomie zdecydowanie autorka nie skupiła całej swojej uwagi na miejscu, jakim jest arena. Większość akcji dotyczy jednak życia Katniss i Peety po powrocie do swojego dystryktu. Collins głównie skupia się na bojowych nastrojach wśród mieszkańców dystryktów, dlatego też charakter powieści zupełnie się zmienia. Wydarzenia z areny zajmują zaledwie ostatnie sto stron całej książki, jednak w tym wypadku uważam to za wystarczające. Igrzyska tym razem o dziwo nie są wówczas najważniejszym zdarzeniem. Collins stara się wprowadzić nas w świat rebelii, która zdecydowanie przejmie klimat drugiego jak i również (uwaga spojler) trzeciego tomu.
,,Igrzyska śmierci" przekształcają się w pewnego rodzaju walkę, lecz nie taką, jaką było nam dane przeżywać w pierwszym tomie serii. Walka zaczyna toczyć się już o wiele wcześniej, nawet jeśli nasi główni bohaterowie nie są tego świadomi.

Z jednej strony podobała mi się ta zmiana klimatu, ponieważ poznawanie od nowa reguł gry i całkowite skupienie się na kolejnej arenie, zdecydowanie odebrałoby klimat i urok pierwszej części. Co więcej, mogłoby również rozczarować, kiedy mielibyśmy już takie porównanie. Ale z drugiej strony, Igrzyska śmierci przestają już być sensu stricto igrzyskami. Rozszerzają one swoją potęgę i działalność o kolejne sektory życia społecznego. Mam wrażenie jednak, że fabuła w nieco mniejszym stopniu porusza czytelnika, co w żadnym razie nie jest wadą, a jedynie drobną różnicą w stosunku do pierwowzoru.

Książka jest napisana lekkim i przyjemnym językiem. Po raz kolejny wykorzystana została narracja pierwszoosobowa. Katniss prowadzi nas przez wszystkie strony powieści. Przeżywamy razem z nią dramatyczne wydarzenia rocznicy poskromienia.

Kontynuacja Igrzysk śmierci nie przynosi nam tego, czego można by się spodziewać, ale daje odpowiedzi na pewne pytania, które zawisły w powietrzu po zakończeniu pierwszej części. Zdecydowanie polecam!

🌟Moja ocena- 9/10