Dziewięć twarzy Nowego Orleanu recenzja

Trudno żyć bez książek. Seria amerykańska wydawnictwa Czarne najczęściej trafia w mój gust czytelniczy, choć zdarzyło się parę słabszych pozycji...
Ta opowiada zagmatwane i niełatwe historie dziewięciu osób, rodowitych mieszkańców Luizjany, którzy poprzez swoje czasem zwykłe a czasem nietuzinkowe życie pokazują nam kulturę i smaczki Nowego Orleanu. Powoli, od lat 60-tych poznajemy jak bohaterowie zasiedlają miasto aż do feralnego sierpnia 2005 roku kiedy Nowy Orlean zostaje zniszczony przez Katrinę.
Nie jest to bynajmniej opis przeładowany precyzyjnymi statystykami a raczej niesubiektywny zapis mieszkańców tego kreolskiego miasta o kataklizmie, który zmienił ich życie na zawsze. Te z pozoru osobne historie łączą się precyzyjnie w jedną całość. To jedna z tych książek gdzie dziennikarz z krótkich opowiadań tworzy na przestrzeni lat inne dzieło literackie- książkę i to jak pięknie napisaną !
Lekturę czyta się jednym tchem, autor przez lata wydawał te opowiadania w formie felietonów do New Yorker'a a potem zebrał to w książkę.
Byłam w Nowym Orleanie w 2008, trzy lata po huraganie. Spotkałam tam młodą barmankę z Polski, która powiedziała, że jak raz pokocha się to miejsce, to trudno je opuścić. Ludzie mozolnie od początku, budowali wszystko od nowa. Ja też zakochałam się w tym kreolskim mieście.
Oprócz książki polecam również serial HBO sprzed 7 lat, Treme. Parę odcinków było reżyserowanych przez Agnieszkę Holland. W żadnej książce lub filmie o Nowym Orleanie nie zobaczycie tylu parad pogrzebowych, z kołybiącymi się na boki muzykami grającymi jazz, kolorowych kostiumów, wielkich koron i pióropuszy dla Indian na karnawał. Życie bywa niejednokrotnie barwniejsze od fikcji, stąd dobrze napisany reportaż jest często lepszy od powieści.
Niestety niedługo po Katrinie Luizjanę czekała kolejna katastrofa, tankowiec, który zalał ropą Zatokę Meksykańską i zniszczył ekosystem skorupiaków, ryb i wszystkich żyjątek podwodnych.
Uparci ludzie z Nowego Orleanu podnoszą się już kolejny raz...Piękne miejsce, mam nadzieję, że będzie mi dane tam wrócić. Książkę polecam z ręką na sercu.