Ania z Szumiących Topoli recenzja

Nie mogłam się doczekać kolejnych przygód Ani i Gilberta. Liczyłam nie tylko na powieść pełną przygód, ale przede wszystkim na nowy obraz miłości tej młodej pary.

Bohaterka mocno dorosła. Ania nie jest już roztrzepaną, głupią i niezdecydowaną pannicą, która bawi się cudzymi uczuciami. Stała się wyrozumiałą, cierpliwą i mądrą, młodą kobietą.

W historii jest pełno zawirowań. Na nudę nie mogłam narzekać, bo się działo i to sporo. Konflikt z panującym w mieście klanem Pringle, opieka nad niekochaną przez ojca i babkę Elżbietką, czy duży wkład w zamążpójście swoich przyjaciół – to jedynie przykłady. I o tyle, ile uśmiałam się do łez ze słów „schorowanej” pani Gibson, tak doszczętnie wzruszyłam historią pewnego wdowca i jego syna Teddy’ego… więc jeszcze raz powtórzę: działo się.

Mam żal do autorki o tak ograniczony wątek Gilberta. Cieszyłam się jak głupia zakończeniem poprzedniej części, a tu klops! Poznajemy bliżej ich relacje, tylko dzięki ich listom. Chętnie też poznałabym myśli zawarte na papierze przez jej narzeczonego; a tak, musiałam zadowolić się, tym co mam.

„Ania z Szumiących Topoli” bawi, smuci, wzrusza i nie pozostawia obojętnym wobec przygód Ani i jej przyjaciół, których zdążyłam tak dobrze poznać. Polecam serdecznie!