Z moich kości recenzja

 28 lutego Marcin Dudziński położy na półkach drugi tom trylogii Profanum. A w tym tomie, Drodzy Państwo, wszystko wywleczone na nice. Ci co dobrzy - złymi się stają, ci co źli... wcale nie lepszymi. Spod ziemi i zza krat wychodzą wspomnienia, grzechy kładą się cieniem na teraźniejszości. Bo to złe grzechy, nie do wybaczenia, z umysłów gniewnych, z ręki porywczej. Z samych kości. 
 
 Zamiast szarej Częstochowy z "Przeciwko bratu", płaczącej nad arcybiskupim kłamstwem i pogardą, dostajemy miasto lepkie i duszne sierpniowym upałem. W tej zapierającej dech atmosferze, miesza się reportersko, schludnie podana historia pewnej przyjaźni z teraźniejszością, w której toczy się zemsta, trwa wielki strach prowadzący do szaleństwa.⁣
 
 Dzięki wybitnemu darowi opowiadania, plastyczne acz odrzucające opisy zbrodni, łączą się wbrew logice z kwiecistymi i subtelnymi opisami historii miasta i uczuć bohaterów. Tak pięknie podanymi, że aż serca rysowałam na marginesie (naprawdę!). Każde z tych sprawozdań i każdy z tych opisów zawiesza w powietrzu pytanie, kończy się zapowiedzią zmian, skazujących na śmierć lub pokutę. Okrucieństwo mordów poświadcza zaś ogrom gniewu . A może to tylko pycha? A może stawianie w szeregu z prześmiewczym lekceważeniem dla życia?⁣
 
 "Z moich kości" pełne jest zmian tempa, zawijasów emocjonalnych, zaskoczeń. Energiczne, czasem zabawne dialogi, ironia profilera (co za cudowna postać!), przede wszystkim zaś, raz po raz spadające maski obu braci Walterów, czynią tę książkę interesującą i porywającą. Nie ustępuje pierwszej części a wręcz skłania do stwierdzenia, że czeka nas fenomenalny finał. Wszak tom się zakończył, lecz pozostawił tyle pytań bez odpowiedzi.
 ⁣
 Bardzo dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca za możliwość przeczytania wyjątkowego, pierwszego egzemplarza książki.
 
 Pani_Ka Czyta