Ostatni Smokobójca recenzja

Jennifer Strange to szesnastolatka, która już w tak młodym wieku musi przejąć kierownictwo nad organizacją Kazam, ponieważ jej właściciel, Zambini zniknął i jak dotąd się nie pojawił. Tak więc dziewczyna przejmuje jego obowiązki i stara się utrzymać firmę „na rynku”. Nie jest to jednak wcale łatwe, ponieważ wszystko jest na jej głowie, a jakby tego było mało okazuje się, że to właśnie ona jest ostatnim smokobójcą. Pewnego dnia okazuje się, że czarodzieje zaczynają władać większą mocą niż dotychczas i zaczynają podejrzewać, że to wszystko za sprawą Starej Magii. Jak potoczą się losy Jennifer? I czy będzie gotowa na to, żeby zabić ostatniego smoka?

Hmm…Może zacznijmy od tego czym jest Kazam. Kazam to organizacja, która w swoich szeregach posiada różnych czarodziejów. Dokładnie to jest ich 45, z czego tylko 9 ma ważne licencje, a 13 jest zdolnych do pracy.

„Ostatni smokobójca” jest to pierwsza część kronik Jennifer Strange. Co odróżnia tę książkę od innych? Magiczne stworzenia, czarodzieje, którzy korzystają z magii by kłaść instalacje elektryczne czy też przepychać rury, latające dywany wykorzystywane do rozwożenia pizzy oraz ostatni smok w historii. Książka, w której nie znajdziecie różdżek, latających mioteł i szpiczastych kapeluszy, a jednak potrafi wciągnąć w swój świat.

Nie można się zbytnio nacieszyć książką ponieważ czyta się ją strasznie szybko, przez co szybko się ją odkłada przeczytaną, pomimo tego, że ma trochę ponad 300 stron. Zaczynając czytać odrywamy się od rzeczywistości i zatracamy się w historię wykreowaną przez autora, który stworzył opowieść wciągająca na dobre kilka godzin. Dodatkowym atutem są bohaterowie, którzy po prostu nie dają się nie lubić. Weźmy na przykład Jennifer, pomimo tego, że ma szesnaście lat, potrafi zadbać i o siebie i o całą organizację i mieszkających tam czarodziejów, którzy pomimo swojego wieku niekiedy zachowują się jak rozpieszczeni nastolatkowie. Warto także wspomnieć o jej towarzyszu o imieniu Kwarkostwór. Ta postać podbiła moje serce, nawet pomimo tego, że wszędzie siał postrach. W książce znajdziemy także ilustracje, które zarówno cieszą oko czytelnika, jak i dają możliwość zobaczenia świata Jennifer.

Już po tej części wiem, że seria zapowiada się dość ciekawie, tak więc z niecierpliwością czekam na kontynuację. Pomimo tego, że książka przeznaczona jest dla młodszego grona, nie szkodzi by przeczytały ją osoby starsze, ponieważ w każdym z Nas znajduje się taki mały dzieciaczek. Polecam.