Błoto recenzja

To książka, którą śmiało mogę postawić na podium wśród najlepszych książek, które dotąd przeczytałam.
Zasadniczo nie daję wiary tekstom umieszczonym na skrzydełkach książki, które je zachwalają. W przypadku "Błota " muszę zrobić wyjątek, zgadzam się w 100% z blurbami.
Napisanie powieści zajęło autorce siedem lat, i to się czuje czytając książkę, bo czytelnik otrzymuje napisaną piękną prozą opowieść o zmianach społecznych, nienawiści rasowej, o miłości, o więzach rodzinnych, o wojnie i o tym, jaki wpływ ma to to na człowieczeństwo.
Doskonałym pomysłem jest prowadzenie fabuły w pierwszej osobie i to głosami sześciu osób.
Akcja powieści rozpoczyna się w 1946, kiedy to Henry McAllan wraz z żoną Laurą i córkami przenosi się na farmę w Delcie Misssisipi, do domu będącego w ruinie, bez prądu, wody i kanalizacji. Zamieszkuje z nimi złośliwy ojciec Henry'ego, będący ucieleśnieniem rasizmu. Z wojny, pokiereszowany psychicznie wraca lotnik Jamie McAllan oraz czarnoskóry sierżant czołgista Ronsel , syn dzierżawców gruntu McAllanów. Byli żołnierze zaprzyjaźniają się ze sobą, co na Południu budzi odrazę społeczną i naraża ich na niesamowicie ciężką próbę.

Powieść zapada głęboko w myśli i serce, odciska trwały ślad.
"Czasami wyrządzenie zła jest konieczne. Czasami jest to jedyny sposób, żeby przywrócić dobro."