Ostatni dzień roku recenzja

Opis na obwolucie książki jest intrygujący. Grudniowego popołudnia zaginęła Monika - siostra, córka i żona. Wyszła na chwilę i nie wróciła. Nie wiemy czy uciekła (związek w którym żyła był szczęśliwy), nie wiemy czy miała wypadek. Przerażające hipotezy nie pozwalają nam na odpoczynek.

Historię poznajemy z perspektywy młodszej siostry Magdy. Choć nie powie tego głośno zawsze czuła się gorsza od siostry, ale kochała ją. Cała rodzina żyje owładnięta potrzebą szukania Moniki. Nikt nie dostrzega tragedii osób trzecich, które cierpią.

Katarzyna Misiołek sięgnęła po ciekawy temat i próbowała ukazać go w sposób przystępny dla czytelnika. Nie podołała. Przez chaotyczne przedstawienie postaci, poruszanie tysięcy wątków jednocześnie, nawarstwienie emocji - traktowanych po macoszemu odbiorcy dostali po prostu nużącą papkę. Nie sposób było poczuć więzi z bohaterami. Mogłam domyślać się ich tragedii, ale nie odczuwałam jej. Magda była bohaterką irytującą, której zachowanie było niezrozumiałe. Nie było ono również tłumaczone. Być może taki był zamiar - nie zrozumie tej tragedii nikt kto jej nie przeżył.

Autorka, w mojej opinii, nie przyłożyła się do napisania swojego dzieła. Zdawać się mogło, że było ono wymuszone, pisane na kolanie. Przeskoki czasowe, niewyjaśnione okoliczności. Powiem szczerze - przeczytałam książkę w jedno popołudnie, ale niezmiernie wymęczyła mnie ona.

I to zakończenie, które jest uwieńczeniem marności tej powieści. Jest ono szybkie, nieco odklejone. Choć jak rozumiem miało być ono otwarte sprawia, że czytelnik czuje się poniżony. Kilkaset stron i dostajemy takie ochłapy.

Przeraża również cena tego dzieła. Czterdzieści dwa złote za coś tak słabego. Gdyby nie fakt, że otrzymałam tę książkę w jakiejś akcji - byłabym po prostu zła. Uznałabym te pieniądze za zmarnowane.

Czasami mam wrażenie, że autorzy piszą byle jak dążąc jedynie do jak największej sprzedaży i zysku. Rozumiem chęć zarobku, ale szanujmy proszę czytelników. Książki są drogie, dlatego sprawmy by były one ucztą dla ducha. A przynajmniej dajmy z siebie wszystko.

To moje pierwsze (chyba) spotkanie z tą autorką. Widzę, że ma ona wiele pozycji na swoim koncie. Może sięgnę po następną dając drugą szansę. Ale nie jestem pewna.