Layla recenzja

Zacznijmy od tego, że jestem ogromną fanką twórczości Coleen Hoover. Poznałam już wiele jej książek i mogę szczerze stwierdzić, że większość z nich mi się podobała. Wiadomo, jedne mniej, drugie bardziej zapadły w serce. Ale co ważne, nie spotkał mnie żaden mocny zawód, który pozostawiłby po sobie niesmak. I sięgając po Laylę, miałam ogromną nadzieję, że tak zostanie.

Gdybym miała opisać tę książkę jednym słowem, byłoby to: zaskoczenie. Pierwsze zaserwowałam sobie sama, bo nieuważnie, albo prawdopodobnie w ogóle nie czytałam opisu (proszę, nie komentujmy tego, że myślałam, że ta książka będzie o czymś innym). Ale już kolejne to całkowicie sprawka Hoover. Doskonale znając tę autorkę, powinnam się na to przygotować. Mam wrażenie, że każda jej książka jest zupełnie inna. Uwielbiam to jak bawi się motywami i gatunkami. Nie boi się sięgać po nieznane, nawet jak wychodzi to różnie. Raz napisze uroczą książkę YA, następnie thriller, a później dojrzały i wzruszający romans. Każda jej książka jest inna i wyjątkowa.

Tutaj zdecydowała się na romans, ale z wątkiem paranormalnym. O którym ja w ogóle nie wiedziałam, więc moje zaskoczenie na te dziwne wydarzenie, dorównywało zdziwieniu Leedsa. I to na początku mi trochę nie grało. Tylko jest to bardzo subiektywne, nie przepadam za takimi motywami, pewnie sama nie zdecydowałabym się sięgać po to, gdybym o tym wiedziała.

Jednak im dalej, tym bardziej wkręcałam się w tę historię. Z zapartym tchem śledziłam losy Layli i Leedsa. Bo pod tym wszystkim, jest to naprawdę piękna historia miłosna. Pokazuje niezwykle silną relację, która potrafi przezwyciężyć wszystko. Bratnie dusze, które znajdują się pomimo przeciwności. Może zbyt słodka i idealna, ale ja takie lubię. Tym bardziej napisane tak dobrze, jak robi to Hoover. Zawsze poruszają jakąś szczególną strunę w moim sercu. A Layla w tej kwestii nie odstawała znacznie od innych.

Wykreowanie bohaterów w książkach tej autorki jest świetne. Leeds przypominał mi trochę Reida z Maybe Someday. Oboje zmagali się z dość mocnym dylematem moralnym i poruszany był motyw zdrady. I zwykle kiedy ja widzę w książkach zdradę, od razu wychodzę. Nienawidzę tego, kiedy autorzy czy autorki, opierają na tym romans między bohaterami, robiąc z tego coś normalnego, niemal dobrego. Ale Colleen potrafi tak to ograć, że czuję mnóstwo emocji, ale nie niesmak. Jest to pokazane jako rozterki moralne, między tym jak powinno się zachować, ale czego pragną. Chociaż muszę przyznać, że tutaj Leeds mnie frustrował, byłam na niego zła, nie potrafiłam zrozumieć. Dopiero druga połowa to zmieniła. Za to Layli było dla mnie za mało, niewiele do niej czułam, jedynie było mi jej żal. Zdecydowanie Leeds grał tutaj pierwsze skrzypce, Layla była jedynie "narzędziem". Trochę szkoda, ale z drugiej strony rozumiem dlaczego