Tam, gdzie słońce złoci liście recenzja

"Tam, gdzie słońce złoci liście" to moje drugie spotkanie z twórczością Glendy Vanderah.
Oba te spotkania mnie oczarowały. Jej książki wyróżniają się na tle innych. Ich przekaz jest niezwykle głęboki, a pióro autorki, mimo poruszanych tematów, jest lekkie i czaruje niezwykłymi opisami.
W swoich książkach Glendy porusza temat natury. Widać, że jest z nią bardzo blisko. Wczuwa się w nią. Zachwyca. Jednocześnie ta natura staje się idealnym tłem jej powieści, dajac im niesamowity wydźwięk.

W "Tam, gdzie słońce złoci liście" poznajemy losy Ellis i Raven. Ich historie wywołują wiele emocji, stając się przy tym jeszcze bardziej realnymi. Te historie dopracowane są w każdym calu.

Ellis jest matką, której dziecko zostało porwane. Za całe wydarzenie, obarcza winą siebie, co tylko pogłębia rodzącą się w niej depresję. Sięga dna, od którego próbuje się odbić. Jest przekonana, że jedyne, co potrafi to krzywdzić swoją rodzinę. Dlatego, aby uchronić przed sobą męża i kilkuletnich synów, samotnie rusza na górską wędrówkę...

Raven jest siedmiolatką, która dorasta w domu, gdzie matka zakazuje jej mówienia prawdy o swoim pochodzeniu. Wpaja jej wyjątkowość. Niepowtarzalność. I wiarę w ducha.

Drogi Ellis i Raven, pod wpływem sił natury, miłości i rodziny, zbiegają się ze sobą.

Jak na siebie zareagują?
Czy odnajdą wspólny język?

Widać, że autorka włożyła wiele serca w swoje kolejne dzieło. W doskonały sposób przelała na papier emocje, które towarzyszą każdej z bohaterek. Zagłębiła się w nich. Zatraciła. W genialny sposób odzwierciedliła to, co dzieje się w psychice zarówno Ellis jak też Raven i w genialny sposób to opisała.

"Tam, gdzie słońce złoci liście" wywołuje gęsią skórkę, ale też sprawia, że w oczach pojawiają się łzy. Autorka udowadnia w niej, że po każdej burzy świeci słońce, niezależnie od tego, ile czasu ta burza trwa.
Tutaj nie ma czasu na nudę. Akcja nie zwalnia ani na chwilę, a poruszane przez Glendy tematy nie raz skłaniają do refleksji.

Uwierzcie, że przy tej książce nie da się przejść obojętnie. Serdecznie ją Wam polecam.