Krew za krew recenzja

Dobry wieczór🌛,
Nie wiem jak Wy ale ja kocham wszystkie thrillery psychologiczne, które wychodzą właśnie pod tym szyldem z Wydawnictwa Czarna Owca. Przed chwilą skończyłam najnowszy z nich czyli "Krew za krew", który swą premierę miał 17 czerwca.

Londyn. Od pierwszych stron czuć energię i leciutkie napięcie i rzeczywiście akcja bardzo szybko nabiera tempa a zaczyna się od wykolejonego pociągu, którym podróżowała Ziba MacKenzie, jak i tysiące innych londyńczyków.
Czytając opis zniszczeń i odniesionych ran, miałam ściśnięte z emocji gardło. To straszna tragedia. Ostatnie słowa jednej z umierających kobiet brzmią: "On to zrobił. Musisz komuś o tym powiedzieć".
Oczywiście Ziba nie spocznie póki nie dowie się o co jej chodziło.
Jest świetnym obserwatorem ale nic w tym dziwnego bowiem zawodowo zajmuje się tworzeniem profili psychologicznych. Jednak od śmierci męża nie może się pozbierać. Ten niezwykle fascynujący zawód, został tu bardzo szczegółowo przedstawiony, co pozwoliło na znaczne poszerzenie mojej wiedzy. Mimika, gesty, emocje, ubiór, tembr głosu tu wszystko ma znaczenie.

Ferelnym kursem podróżuje też Raguel, choć nie jest to jego prawdziwe imię. Chory psychicznie mężczyzna i maniak religijny.
Pisarka niezwykle drobiazgowo przedstawiła męczące go demony, zwidy i halucynacje. Sądzi on, że jest wybrany przez Boga a jego zadaniem jest oczyszczenie Ziemi z demonów. Nerwica natręctw nadaje ogromne znaczenie liczbie siedem, schizofrenia każe mu słyszeć głosy w głowie, nadużywanie narkotyków i jeszcze kilka innych przypadłości, to wszystko powoduje że mamy do czynienia z bardzo niebezpiecznym i złożonym człowiekiem.

Między tę dwójkę wplecione zostały wspomnienia małego chłopca, chłopca wykorzystywanego seksualnie, który niemo woła o pomoc. Bardzo ciężko czytało się te fragmenty - czuć strach i bezradność małego dziecka. Nie znoszę uczucia bezsilności a tak właśnie się czułam jako bierny obserwator. Przed totalnym rozklejeniem ratowała mnie myśl, że to fikcja. Choć dobrze wiemy, jak jest 😣

"Kiedy płoną budynki, ja nie uciekam. Wbiegam w sam środek płomieni".

Autorka kieruje nasze podejrzenia w stronę kilku osób, przez co nasza uwaga zostaje rozproszona i nie wiemy kogo wziąć na celownik. "Niby" od pierwszych stron znamy mordercę tyle, że nie wiemy, czyja tożsamość skrywa się pod przybranym imieniem.
Krótkie i treściwe rozdziały dodatkowo dają wrażenie dynamiki akcji, choć jest nader dynamicznie i bez tego. Ta nieustanna gonitwa i adrenalina bywa fajna ale też uzależniająca i powoduje, że później wszystkie inne książki bez takowego "poweru" wydają nam się nudne i przagadane. A ja cenię inteligentne kryminały i niespieszne wodzenie za nos.