Tajemnica greckiej Madonny recenzja

Kryminał na pewno, humor też widoczny prawie na każdej stronie, trochę historii Grecji i to nie tej starożytnej, ale współczesnej i naprawdę świetna lektura gotowa. Krajobraz jaki znany jest z wakacyjnych podróży lub chociażby z pocztówek to tylko tło, bo błękitne niebo, lśniąco białe domy z niebieskimi okiennicami, kryją wiele sekretów, nie mniej niż tytułowa Madonna. To jej ikona i mieszkańcy niewielkiej wyspy stanowią oś całej historii. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że zamieszkujący ten sielski skrawek Grecji ludzie nie mają żadnych tajemnic - no bo jakże je mieć pod okiem czujnych sąsiadów, wiedzących wszystko o wszystkich, kraina poczciwości, gdzie czas podzielony jest pomiędzy pory roku, święta kościelne i czas kiedy turyści naznaczają swoim gwarem pobyt. Czas mija, życie biegnie, jedynym niepokojem jest upadek cudownej ikony Madonny podczas świątecznej procesji - znak od zawsze zwiastujący nieszczęśliwe wydarzenia. Jedną, z nielicznych osób, które w to nie wierzą jest Polka, która zamieszkuje wyspę, kiedyś policyjny psycholog, obecnie autorka książek, czekająca na powrót męża marynarza z kolejnego rejsu. Ona stanowi łącznik pomiędzy tubylcami a obcymi, jest jedną z nich, ale nie do końca, to przydaje się gdy w sielankę wtargnie zagadka, a nawet kilka. To co do tej pory wydawało się stałe ulega dynamicznym zmianom, a tak dobrze znane twarze ukazują swoje inne oblicze. Za codziennie spotykanymi ludźmi podążają ich tajemnice, a wszystko koncentruje się wokół cerkwi i cudownego obrazu Madonny, na której obliczu pojawiły się łzy. Miejsce do pory poświęcone modlitwie i spotkaniom towarzyskim staje się miejscem gdzie co jakiś czas znajduje się kolejny trup. Budzi to oburzenie mieszkańców, a śledztwo zatacza coraz szersze kręgi odsłaniając coraz bardziej mieszkańców. Rozwiązanie zostaje podane, tak jak w najlepszych kryminałach, w otoczeniu wszystkich bohaterów, tajemnice wyjaśniają się, ale czy do końca? Grecka Madonna nadal zachowuje swoje sekrety i nawet niedowiarków skłania do zastanowienia się nad tym w co wierzą.
Autorka stworzyła całą galerię bohaterów, którzy z jednej strony zachowują cechy, typowe jak nam się wydają dla swojej nacji, ale pokazane z przymrużeniem oka i pozytywnie. Widać grę stereotypami - sielanka greckiej wyspy i samych Greków, ich charakterów i wspomnienie jednego z najsłynniejszego z nich Zorby, ale to tylko jedna ich strona, druga jest już jak całkowicie inna, ona nie jest przeznaczona da turystów. Do tego cudzoziemka, która wrosła w krajobraz, ale nadal wyróżnia się, Grek, który dopiero odkrywa swoje korzenie, duchowny - Pop tak jakby wyjęty z amerykańskich filmów - jednak i on coś ukrywa, a raczej po prostu nie afiszuje się swoją przeszłością. Jest też miejscowy policjant i społeczność wyspy, mająca swoje tajemnice, sięgające daleko poza skrawek ziemi, który zamieszkują.
Książka wciąga, pozostaje w pamięci, tak samo jak grecki krajobraz.