Odrodzenie recenzja

Część pierwsza dylogii "Sabatia" nosiła tytuł „Zemsta” i skończyła się tak, że od razu sięgnęłam po drugi tom zatytułowany „Odrodzenie”.

Większość kart jest odkrytych, wiemy, kto jest, kim i komu kto zagraża, znamy sytuację Zahary vel Sabatii, vel Cartia - żona burmistrza, ale nie wiemy jak potoczą się dalsze losy bohaterów. Zemsta nie dopełniła się jeszcze do końca, więc pozostała jej dalsza realizacja teraz. Sprawy się nieco komplikują, bo Zahara nie przewidziała takiego rozwoju sytuacji, jaki mieliśmy w finale tomu pierwszego. Trudno mi wdawać się w szczegóły i przybliżać wydarzenia drugiego tomu, by nie zdradzać za dużo tym, którzy jeszcze nie spotkali się z Sabatią.

„Odrodzenie” ponownie wciągnęło mnie do świata Sabatii z ogromną siłą i burzliwymi wydarzeniami. Już „Zemsta” trzymała w napięciu, dostarczała mnóstwo wrażeń, ale to, co autorka przygotowała w tomie drugim, wywołało istny wodospad emocji połączony z huraganem wydarzeń. Widząc zapowiedź wydawniczą „Sabatii” spodziewałam się dobrej lektury, ale nie spodziewałam się, że dostarczy mi tylu mocnych wrażeń. Wszystko biegnie w szybkim tempie, które nie zwalnia na moment. Dzieje się bardzo dużo, kilka razy zostałam zaskoczona rozwiniętą akcją, gdyż autorka nie bawi się w półśrodki. Stworzyła żeński odpowiednik diabelskiej natury ukształtowanej przez życie, gdyż z reguły w tego rodzaju powieściach mamy demoniczne, męskie osobowości do poskromienia.

Druga część dylogii jest jeszcze lepsza od pierwszej, zarówno pod względem rozwoju sytuacji, jak i stworzonej fabuły. Tym razem została zastosowana naprzemienna narracja dwojga głównych bohaterów, więc obserwowanie toczących się scen jest jeszcze bardziej fascynujące. Pani Justyna Wnuk zaserwowała w niej ogromne emocjonalne bogactwo trzymające w napięciu, poprzez wciąż zmieniającą się niespodziewanie sytuację, zaskoczenia, urywane wątki i niestandardowe rozstrzyganie spraw. Autentycznie daje poczuć zło, frustrację i bezwzględność, jakie tkwią w diablicy. Jednocześnie ukazuje jej wrażliwość, która została głęboko ukryta w mrokach jej duszy. Niespodziewane wydarzenia burzą jej dotychczasowe postrzeganie rzeczywistości, gdyż dostrzega iluzję i kłamstwa, w jakich żyła przez 11 lat. Odpowiednimi opisami, dosadnymi słowami i bezpruderyjnymi scenami daje nam poczuć wszystko to, co dzieje się w umysłach i sercu bohaterów, ich dylematy, obawy, lęk, strach, niepewność, ale też namiętność i pożądanie.

Świetnie czytało mi się tę historię, pełną namiętności, walki z samym sobą, ale też walki dobra ze złem, co może być niemożliwe w świecie, w jakim przyszło żyć bohaterom. Autorka zwraca w niej uwagę m.in. na wartość rodziny i prawdziwej miłości, która jest w stanie przebić się przez skorupę obojętności. Poza walką o utrzymanie pozycji w kręgach mafijnych obecna jest miłość w różnych odcieniach. Miłość zawiedziona, nieodwzajemniona, miłość rodzicielska i miłość, która przetrzyma wszystko. Pokazuje, że nikt tak naprawdę nie jest przesiąknięty złem całkowicie. Zawsze jest szansa obudzenia w diabelskiej duszy światełka dobroci.

Dylogia „Sabatia” to bardzo udany debiut młodej pisarki, która w dobrym stylu rozpoczyna swoją przygodę na literackim, polskim rynku. Jej styl wzbudza ekscytację, zachęca do poznawania kolejnych epizodów powieści, wzbudza ciekawość odsłaniania skrywanych sekretów i podążania do ostatecznego zakończenia historii. Na opowiedzenie o Zaharze zostały zaplanowane tylko dwa tomy, ale epilog daje nadzieję na kontynuację, gdyż chętnie poznałabym losy innych postaci z tej historii, chociażby Tobiasa juniora.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Amare