Zbyt wiele szczęścia recenzja

Alice Munro to niezwykła kanadyjska pisarka. Dla mnie to mistrzyni krótkiej formy! Choć za opowiadaniami nie przepadam, jej teksty pochłaniam z nieukrywaną przyjemnością. W zbiorze „Zbyt wiele szczęścia” zawarła dziesięć opowieści, dziesięć różnych historii o ludziach, ich niełatwym życiu, małych tragediach i radościach. Przemoc, uprzedmiotowienie, brak pracy… Tłem jest kanadyjska sceneria, która bardzo przypadła mi do gustu, choć z chęcią widziałabym jej tu więcej. Munro doskonale potrafi ukazać targające bohaterami rozterki, wewnętrzne dylematy i przeżywane w środku emocje. Wytrawnie kreśli każdą postać i ze szczegółami przedstawia sytuacje w jakiej się aktualnie znajduje. Wszystko to napisane niezwykle prostym, lekkim językiem. Nie będzie zawiedziony ten, kto lubi złożone historie, wielowątkowość i dużą dozę emocji. Dlatego też, zdecydowanie nie da się przeczytać tych opowieści za jednym razem. Zbyt silnie bowiem działają na czytelnika, aż nadto mocno każą przemyśleć liczne kwestie. Powinno się natomiast czytać je niespiesznie, mając czas na zastanowienie się nad przekazem, jaki płynie z każdej historii. Powyższą książkę przeczytałam po raz drugi, już w nowym wydaniu. I nie zmieniłam swojej pierwotnej opinii o niej nawet o milimetr. Ta lektura poprzez poruszaną tematykę wywołuje rozliczne refleksje o otaczającym świecie i złożonych międzyludzkich zależnościach. Polecam wszystkim ceniącym niebanalne lektury o dogłębnym poznaniu ludzkiej natury i obfitujące w silne emocje. Pozdrawiam!

Moja ocena: 5,5/6

UWAGA! Powyższa opinia jest modyfikacją mojej wcześniejszej recenzji tej książki (wydanej w 2011 roku). Pomimo, że po raz pierwszy przeczytałam ją dwa lata temu, przyjemnie było wrócić do niej ponownie i na nowo odkryć magię prozy Munro. Okazało się, że tak samo jak wtedy, teraz również wywarła na mnie niezwykłe, niezapomniane wrażenie (dlatego nie tworzyłam nowej opinii a jedynie nieco ją zmieniłam).