Starzy ludzie nie istnieją recenzja

„Wraz z wiekiem stajemy się niewidzialni. Młody starego nie zauważa. Przynajmniej dopóki nie musi”.

„Starzy ludzie nie istnieją” to reportaż Małgorzaty Węglarz wydany przez Wydawnictwo Muza.

Autorka skupia się na ukazaniu stereotypów, które dotyczą starszych ludzi. Omawia sposób postrzegania tej grupy przez młodsze pokolenia, opisuje ich rolę w społeczeństwie. Nie boi się poruszania kwestii wykluczenia wiekowego. Autorka opowiada o lękach starszych ludzi i ich pragnieniach.

W książce opisany jest pełen obraz grupy, jaką są starsi ludzie. Istnieją ci, którzy usuwają się w cień, ci szukający pomocy, a także ci aktywni, nadal szukający wrażeń, przygód, spełniający jeszcze dotąd niespełnione marzenia... Starszy człowiek jest nierówny drugiemu starszemu człowiekowi. Obraz przedstawiony przez autorkę jest wielowymiarowy – autorka nie skupia się tylko na pozytywnych lub tylko na negatywnych aspektach procesu starzenia się i starości. Małgorzata Węglarz koncentruje się na oczekiwaniach społeczeństwa wobec ludzi starszych. Bo przecież wypada usunąć się w cień w pewnym wieku, prawda?

Autorka w bardzo ciekawy sposób pokazuje prawa funkcjonowania świata. To, co zauważamy, a czego nie jesteśmy w stanie, gdy jesteśmy skoncentrowani na czymś innym. Jako przykład podaje już we wstępie test „selective attention test” i pokazuje jego przełożenie na tematykę z obszaru starości i społeczeństwa. Przykłady podawane przez autorkę są ciekawe, zrozumiałe i zapadają w pamięć. Tak samo teoria znajdująca się w książce – jest przystępna i nie przedłużana na siłę.

Autorka porusza także temat demencji (tutaj z sugestią sprawdzenia jak działają symulatory demencji, o których istnieniu wcześniej nie miałam pojęcia), niedostrzegania starszych osób, ich samotności, przebywania osób starszych w domach opieki. Książka z pewnością otworzy oczy młodych ludzi na problem zjawiska starzenia się i postrzegania starości. Kiedyś odnosiliśmy się do starszych ludzi z szacunkiem ze względu na ich mądrość życiową i doświadczenie. Teraz patrzymy na nich jak na nieporadne dzieci. Czy musi to tak wyglądać?

Istotną rolę w książce pełni kult młodości, kult piękna. To, jak bardzo pragniemy zatrzymać czas, zahamować proces starzenia się za wszelką cenę.

Lektura nie jest łatwa. Jest ciężka, ponieważ wywołuje wiele emocji. Jest dobijająca, ale też otwierająca oczy, bardzo refleksyjna i motywująca. Książka skłania do myślenia i do działania. Póki nie jest za późno. Pomoże lepiej zrozumieć osoby starsze i problemy, z którymi się oni zmagają. Wpłynie to na polepszenie sytuacji osób starszych i możliwość reagowania w porę.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Muza.