Oto stoję w deszczu ciała recenzja

Polska literatura ma nam wiele do zaoferowania. Jeżeli nie wierzycie, koniecznie musicie sięgnąć po książkę „Oto stoję w deszczu ciała” Edy Ostrowskiej, która po trzydziestu latach doczekała się wznowienia. Czarna okładka z nieco rozmazaną postacią, twarda oprawa i niewiele stron. A jednak przekaz tak wielki. O tak dużej sile! I co istotne, nadal aktualny! Jest to autobiografia studentki, która godzina po godzinie zapisywała swoje życie. Neurotyczna, niezrozumiała przez świat, nie potrafiąca się wpasować w jego ramy, buntuje się, przekracza nierzeczywiste granice, faszeruje się silnymi lekami i narkotykami, trafia do szpitala psychiatrycznego, próbuje odejść z tego świata na własnych warunkach. Indywidualistka, outsiderka, hippiska a jednocześnie autodestrukcyjna istota, która wchodzi w dorosłość i musi stawić mu czoło. Wszystko to opisane poetyckim językiem, który często przybierał postać potoku myśli, zlepku wyrazów i niezrozumiałych sformułowań. Plusem jest także niezwykły styl i utrzymanie historii w melancholijnym, smutnym klimacie. Nie spodziewajcie się happy endu, bo go nie będzie. Nie liczcie na promyk szczęścia. Egzystencjalne dylematy, wewnętrzne przemyślenia, psychoanalityczne motywy to tylko ułamek tego, co znajdziemy w tej pozycji. Warto jednak wspomnieć, że jest to niełatwa, skomplikowana, miejscami trudna do zrozumienia książka. Ale i tak trzeba do niej zajrzeć i poczuć na własnej skórze jej oryginalność i magię zaklętą w słowach. Polecam!!

Moja ocena: 5,5/6