Autostradą w ciemność recenzja

„Autostradą w ciemność” autorstwa Sebastiana Artymiuk, to pozycja, do której mam niestety dość mieszane uczucia. Przed rozpoczęciem lektury, sądziłam, że trzymam w ręku całkiem dobry thriller, o którym dość szybko nie zapomnę, jednak kiedy zaczęłam czytać, coś się zmieniło - czułam jak z każdą stroną mój zapał słabnie coraz bardziej.

Czasem przychodzi znienacka, pod postacią mrozu tak siarczystego, że na zawsze traci się zdolność odczuwania ciepła. Innym razem pojawia się jako skutek drastycznych zmian w organizmie, którym nie sposób zapobiec. Czasem bywa skrupulatnie zaplanowana, czasem jest dziełem przypadku.
Śmierć. Towarzyszy każdemu z bohaterów tego zbioru opowiadań: bezczelnemu gangsterowi, zbuntowanej nastolatce, miłośnikom urbexu, dziewczynie tkwiącej w toksycznym związku. Czyha na autostradzie, w dłoniach najbliższych, rozsiada się w kręgach śmietanki towarzyskiej i na nizinach społecznych. I choć zazwyczaj jest nieunikniona, życie nie powiedziało jeszcze ostatniego słowa. Kogo pochłonie mrok, a komu uda się choć na chwilę przed nią skryć?

Z racji tego, że „Autostradą w ciemność” stanowi zbiór opowiadań, w książce tej znalazło się kilka historii, które zaliczam do tych dobrych oraz kilka takich, które były ich zupełnym przeciwieństwem. Każde z nich jest inne - ma innych bohaterów, czy inną objętość, jednak łączy je jedno - wątek śmierci. Podziwiam autora, że podjął się takiego wyzwania i w swoich opowiadaniach podjął się trudnej i niewygodnej dla niektórych kwestii przemijania.

Dużym plusem tej lektury jest przede wszystkim język autora. Nie stanowił on dla mnie żadnego problemu, a autor bardzo płynnie przechodził do rzeczy. Może i trafiłam na kilka powtórzeń, jednak było ich bardzo mało.

„Autostradą w ciemność” to zbiór opowiadań, które spowodowały we mnie wiele sprzecznych emocji. Kilka z nich spowodowało mój smutek, strach, złość, szok oraz radość. Lektura ta zmusiła mnie również do pewnych przemyśleń dotyczących przemijania - sami dobrze wiecie, że nasze życie prędzej czy później spotka swój kres...

Kolejną rzeczą, za którą pochwalę pana Sebastiana, jest jego wyobraźnia. W przypadku tej pozycji ta cecha jest zarazem pozytywna oraz negatywna. Dlaczego? Ponieważ autor miał dobry pomysł na fabułę tak wielu opowiadań, jednak w książce napatoczyło się kilka scen, które jak dla mnie były zbyt wyimaginować oraz w prawdziwym życiu nie mogłyby mieć miejsca.

Czy książkę polecam? W tym przypadku zmuszona jestem odradzić Wam lekturę tej pozycji. Niestety bardzo żałuję, że sięgnęłam po ten tytuł i czuję, że po części zmarnowałam swój czas... A szkoda, ponieważ książka ta byłaby dobra, gdyby autor włożył w nią troszeczkę więcej pracy.