Siła kobiet recenzja

„Ile jest warte ludzkie życie? Tyle co bezbarwna kropla deszczu, spływająca po maleńkim okienku więziennej celi? A ile warte są ludzkie uczucia? Te wszystkie rozedrgane porywy serca, tęsknoty, burze zmysłów? Czym były? Historią jednego, nieważnego istnienia? Czy fundamentem, na którym budowano świat? A współczucie? Czym naprawdę było? Wyrzutem sumienia?”

„Siła kobiet” to powieść o trzech a nawet i czterech kobietach, które walczą o lepsze warunki dla siebie, o swój rozwój i swoje pasje, pomimo, że otoczenie próbuje podciąć im skrzydła. Jest to powieść o wielkim bólu fizycznym i psychicznym, ale również o miłości, która potrafiła rozwijać się i kiełkować pomimo zadanym raną.

Jedną z głównych bohaterek poznajemy gdy ma 19 lat. Rozalia, bo o niej jest mowa jest francuską, której pasją jest tworzenie perfum. Niestety żyła w czasach, gdy to mężczyźni decydowali o losie kobiet i jej ojciec z pochodzenia Polak, miał do niej zupełne inne plany. Bez jej wiedzy i zgody postanowił wydać ją za mąż za swojego rodaka, Ignacego Lubowidzkiego. Rozalia kochała wolność i przyrodę, po ślubie czuła się jak ptak zamknięty w klatce.

Mąż z nią nie obchodził się łagodnie. Bił ją, poniżał i gwałcił. Rodzina Ignacego od początku jej nie polubiła i chociaż wiedzieli co dzieje się za ścianą, nikt nic nie zrobił przez 5 lat ich małżeństwa. Od każdego tylko słyszała, że „to twój mąż i jesteś mu winna posłuszeństwo”. Stojąc nad grobem męża, nie czuła żalu i żałoby a jedynie ulgę, że w końcu jest wolna od tego tyrana. Jednak nawet po śmierci potrafił ją upokorzyć.

Zuzanna Grabińska to kochanka Ignacego, która ma z nim córkę – Lilii. Jednak dziewczynka nie wie, kim tak naprawdę dla niej jest Ignacy. Nazywa go wujkiem. Po śmierci Lubowidzkiego zaczynają się jednak jej problemy. Lilii jest chora, a Zuzanna nie ma pieniędzy po opłacić leczenie. Nie udaje się jej wrócić do pracy i nie wie jak zdobyć leki dla córki. Załamuje się. Postanawia w tej sprawie napisać list do wdowy po jej kochanku.

Poznajemy również siostrę Ignacego, Adę. Dziewczyna podobnie jak Rozalia pragnie wolności i sama decydować o swoim losie. Dlatego z pomocą Gustawa- swojego drugiego brata- udaje się jej sprzeciwić matce i uciec z rodzinnego domu do Warszawy, gdzie rozpoczęła studia prawnicze. Ale czy udało jej się je skończyć?

Jest jeszcze starsza pani Klara. Siostra ojca Rozali, która założyła sobie, że nigdy nie wyjdzie za mąż i jest jej dobrze samej. Jest redaktorką, która na łamach pisma pisze o prawach kobiet.

Kto jeszcze nie czytał „Siły kobiet” temu bardzo gorąco polecam tę lekturę. Znajdziecie tu dużą dawkę emocji i trochę lekcji historii. Książkę czyta się szybko. Chwilami nie można oderwać się od niej. Dla mnie była to pierwsza powieść pani Wysoczańskiej, jaką przeczytałam, ale na pewno nie ostatnia.

Za możliwość recenzji tej wspaniałej książki dziękuję wydawnictwu Filia