Sen winowajcy recenzja

Nadrzędnym atutem książki jest jej niedługość. Nie niedługość, a raczej krótkość. Jest to dość krótki kryminał popełniony przez Pana Gustawa Strukowskiego. Lubię krótkie powieści. Jednak w przypadku tego kryminału czuję lekki niedosyt.

Autor unika i pisze wprost w narracji, że nie będzie opisywał szczegółów dotyczących miasta, jakim jest Bolesławiec - główne miejsce akcji. Jak sam pisze: “[...] malowanie słowem pejzażu miejskiego - a ujmując rzecz precyzyjnie: weduty - jest zbędne [...]”. Tłumaczy to tym, że empiryczne odczucia czytelnika, co do miejsca, mogą być antagonistyczne wobec opisu w książce. Pachnie mi to pójściem na łatwiznę. Bo proszę sobie wyobrazić np. “Cień wiatru” Zafóna bez tych smaczków dotyczących zakamarków Barcelony. A czy są one fikcją, czy prawdą, w sensie, czy dane ulice, domy istnieją, to już naprawdę nie jest takie ważne. Liczy się klimat.

“Sen winowajcy” ma coś z ponurości, polskiej, przyziemnej, z problemami alkoholowymi i trupami w tle. Trochę jakbym wróciła do oglądania serialu “Pitbull” i zarazem czytała “Pod Mocnym Aniołem” w dobrym tego słowa znaczeniu.

Niedosyt objawia się również tym, że cała zagadka zbrodni rozwiązuje się w ostatnim rozdziale, który nie zaskakuje językiem literackim w stosunku do poprzednich. A muszę przyznać, tak jak inny jest koniec, tak reszta płynie inteligenckim nurtem z filozoficznymi rozważaniami. I to z ust panów policjantów próbujących rozwiązać kryminalne zagadki w czterdziestotysięcznym mieście. W “Pitbullu” tego nie uraczycie.

Mimo tych paru uwag książka pozostaje w mojej biblioteczce. Tym bardziej że jest to debiut Pana Strukowskiego. Także zachęcam do sięgnięcia po nią.