Dzieci Sekty recenzja

 Szwecję nawiedza huragan, a z cienia wychodzi przywódca sekty Franz Oswald, tym razem z synami. Przypomina światu, że już kilkanaście lat temu ostrzegał, wielu ludzi znów mu zawierza swoje życie, nie pamiętając, za co siedział w więzieniu. Sofii szczęśliwa żona Benjamina i matka nastoletniej córki Julii znów spotyka na swojej drodze dawnego prześladowcę. Chce on jej pomóc w odbudowie schroniska dla uciekinierów z sekt, ale wszystko wskazuje na to, że jego zamiary wobec Sofii są całkiem inne. W międzyczasie, ktoś próbuje w brutalny sposób wedrzeć się w życie rodzinne Julii, o ona sama ulega fascynacji Franzem i Wyspą Mgieł. Dodatkowo osoby z otoczenia zachowują się, co najmniej dziwnie i nikt nie wie, komu należy ufać, a kto okaże się zdrajcą.
 Trzeci tom historii o sekcie z Wyspy Mgieł trochę rozczarował. Pierwsze dwa były rewelacyjne i moim zdaniem autorka powinna zakończyć opowieść właśnie na tomie drugim. Ten, mimo, że opowiada o historii tworzenia przez Oswalda „szkoły” dla idealnych dzieci, bazuje na tym, co w poprzednich częściach było czymś nowym, tutaj niestety jest powtórką, odgrzewaną. Mamy opisy tego, co dzieje się na Wyspie Mgieł, ale tylko w szkole stworzonej przez Oswalda, opisywane w dość rozwlekły sposób, który już nie wywołuje żadnych reakcji. Autorka stworzyła dwie narracje: pierwsza to opis właśnie szkoły dokonywanej przez jednego z uczniów, syna Franza Thora i drugi tworzony przez Sofię i Julią. Najciekawsze jest to, co opisuje Thor, jego stosunek do ojca, brata bliźniaka, czy kolegów i koleżanek ze szkoły. To, co nim targa, próbuje się odsunąć od tego, co się dzieje w sekcie, ale nie ma sprzymierzeńców, nawet na brata nie może liczyć, ponieważ jest on zafascynowany ojcem. Narracja Sofii jest znów niezrozumiała, kobieta, która tyle, co przeszła znów wdaje się w relacje ze swoim prześladowcą, jedynie zachowanie pod koniec powieści trochę podnosi moją opinię o niej. Najwięcej zastrzeżeń mam do postaci Julii, wyzwolonej 16-latki, której matka pozwala na seks, robienie, co chce, usprawiedliwiania wszystkiego:, „Bo taki ma charakter”, zauroczenia sporo starszym mężczyzną. Tak zachowywała się Sofia w pierwszych częściach, o ile to jeszcze było dopuszczalne, tutaj matka powinna już od maleńkości wpajać córce pewne zachowania. Ale cóż, można powiedzieć, że ludzie nie uczą się na błędach, nawet najbliższych. Książka ocieka zachowaniami seksualnymi, za dużo ich, a zachowania samej Julii już są, co najmniej dziwne, tym bardziej, że matka na każdym kroku oznajmia, że córka jest bardzo rozważna i mądra – no tak zakochanie w 40-letnim przywódcy sekty jest tego objawem.
 Najlepsza z całości jest końcówka, o ile serdecznie namawiam do przeczytania dwóch poprzednich tomów, tego już nieszczególnie, ale każdy może przekonać się sam. Mnie razi tutaj właśnie ta powtarzalność, płascy bohaterowie i w sumie broni się tylko Thor.