Sekretny język kwiatów recenzja

„Sekretny język kwiatów” to powieść, która wpadła mi w ręce całkiem przypadkowo. Owszem słyszałam o niej wiele opinii, tych pozytywnych i negatywnych, jednak zdecydowanie odwlekałam moment jej przeczytania. Vanessa Diffenbaugh uraczyła swoich czytelników ciekawą i intrygującą książką. Myślę, że będę się starała śledzić literacki dorobek tej autorki , ponieważ bardzo spodobał mi się jej styl pisanego słowa ale i pomysły, które pojawiły się na kartach książki.

Już na samym początku możemy zauważyć główny motyw powieści- kwiaty. Rozpoczyna się ciekawie, nie miałam jeszcze okazji czytać tekstu, gdzie główna rolę będą odgrywały kwiaty, a tu proszę. Jednak aby uzyskać pełen efekt mojego zaintrygowania powieścią należy przedstawić treść. Główną bohaterką jest Victoria. Na samym początku akcji kończy ona osiemnaście lat, i już jako dorosła kobieta musi sama zadbać o swój dalszy los. Nie miała łatwego dzieciństwa. Znalazła się w kilkunastu domach dziecka, i rodzinach zastępczych i w żadnym z nich nie spędziła dłużej niż kilka miesięcy. Z pomocą pracownicy socjalnej Meredith, poznaje kolejną matkę zastępczą- Elizabeth. Victoria to na pozór normalna dziewczyna, jest jednak coś co sprawia, że jej aspołeczność i wrogość jest uzasadniona. To czerpanie energii z mocy kwiatów sprawia, że świat wydaje się być zupełnie inny. Więcej jednak nie mogę zdradzić.
Gdy tylko zabrałam się za czytanie, nie zachwyciła mnie od pierwszych stron. Zapowiadało się ciekawie… i tak właśnie było nie licząc małego wstępu, który nie ukrywam troszeczkę mnie zniechęcił. Jednak w miarę postępującego czytania, moja ciekawość proporcjonalnie rosła. Vanessa Diffenbaugh skupiła się na tym aby jednocześnie przedstawić teraźniejsze życie Victorii i przeplatając je rozdziałami poświęconymi jej dzieciństwu. Dzięki temu na końcu, cała historia układa się w spójną całość. Jestem pełna podziwu dla autorki. Umiejętnie wplotła motywy kwiatów i florystykę w losy głównej bohaterki. Lekturę czyta się bardzo przyjemnie. Po jej skończeniu można wiele zapamiętać i się nauczyć. Teraz już będę wiedziała, co będą oznaczać kwiaty, które spotkam na swojej drodze.

„Jemioła- pokonam wszelkie przeszkody”

Powiem szczerze, że pierwszy raz spotkałam się z tego typu historią. Podobał mi się charakter Victorii, mimo, że zachowywała się czasami dziwnie i nieracjonalnie. Mimo wszystko rozumiałam ją. Jest to na pewno dosyć specyficzna książka, zaabsorbowała kilka dni mojego życia, i o dziwo wciągnęłam się w życie Victorii. Razem z nią czułam wszystkie zapachy kwiatów o których opowiadała. Autorka sięgnęła po lekki styl wyrażania swojej myśli, mimo to nie traci wizerunku powieści opowiadającej historię dziewczyny z problemami. Ma ona w sobie mnóstwo uroku, dzięki czemu, nie miałam ochoty jej kończyć.