Rozświetlone pokoje recenzja

Obok książki Richarda Masona „Rozświetlone pokoje” nie da się przejść obojętnie. Autor, na tle relacji matka – córka, opisuje również dość szczegółowo autentyczne wydarzenia, które miały miejsce w Republice Południowej Afryki ponad sto lat temu. Wykazuje się też wiedzą z bankowości, a także zagłębia się w świat naukowców poszukujących związków chemicznych twardszych niż diament.
Główne bohaterki - Joan i Eloise McAllister, poznajemy w chwili, kiedy Eloise podejmuje ostateczną decyzję o umieszczeniu matki w domu opieki. Aby zagłuszyć wyrzuty sumienia wybiera najlepsze czyli najdroższe miejsce, gdzie, jak jej się wydaje, matka będzie miała doskonałe warunki. Jako swego rodzaju rekompensatę ma stanowić podróż do Republiki Południowej Afryki, gdzie Joan spędziła dzieciństwo. Podróż miała dać obu paniom możliwość zbliżenia się do siebie, nauczenia się bycia razem, jednak dla Eloise jest to jedynie niezbyt miły obowiązek, który wzięła na swoje barki i dodatkowa cena jaką musi zapłacić za umieszczenie matki w domu opieki. To sposób na zagłuszenie wyrzutów sumienia. Jednak, gdy obowiązki zawodowe zmuszają ją do powrotu, bez wahania zostawia matkę samą.
Dla Joan jest to podróż sentymentalna i sposób na rozliczenie się z duchami przeszłości. Sympatyczna starsza pani zaprzyjaźnia się z pracownikami hotelu, którzy pomagają jej w podróży w czasie. Dzięki nim odnajduje stary pamiętnik, w którym zapisana jest przerażająca historia jej rodziny.
Joan budzi sympatię od pierwszych kart książki. To wspaniała, utalentowana osoba zaklęta w ciele staruszki. Kiedyś była pianistką, ale dla rodziny zrezygnowała z wielkiej kariery. Całe lata żyła z apodyktyczną teściową i mężem, który jej nie rozumiał, nawet nie próbował. Jedyną ucieczką była dla niej muzyka.
Po przeprowadzce do domu opieki Joan coraz bardziej zamyka się w sobie i ucieka we wspomnienia i halucynacje. Nie potrafi powiedzieć córce jak źle czuje się w domu opieki, a gdy ta to w końcu pojmuje – jest już za późno.
„Rozświetlone pokoje” Richarda Masona to fascynująca powieść, która wciąga z każdą kartą coraz bardziej. To niesamowite, że osoba tak młoda jak autor potrafiła perfekcyjnie oddać oblicze starości.