Imigrant na Wyspach. Jak odnalazłem się w UK recenzja

Dziwna codzienność w Irlandii i Wielkiej Brytanii może zgubić, bo jest wiele ciekawostek w tym reportażu Marcina Kowala, że to jest nie do opisania. Tutaj w Polsce jest ciężej znaleźć pracę, a tam na wyciągniecie można złapać w tydzień lub 2 tygodnie. U nas jest problem taki, że pracodawcy przebierają CV kandydatów i zawsze odsyłani są ludzie w stylu, „że w ciągu 2 tygodni się na pewno do Pani(a) odezwiemy”.

Drugą ciekawostką w tej książce jest to, że śmieciarzom trzeba zostawić worek podziurawiony przez mewy. W innym przypadku, gdy worek pozostanie nienaruszony to śmieciarze po prostu go nie zabiorą. Trochę mnie to zaskoczyło i zdziwiło.

Jest w tej pozycji pewnego rodzaju pozytywizm. Dlaczego? Już wyjaśniam. Na przykład w Irlandii czy Wielkiej Brytanii człowiek zawsze się gdzieś tam załapie do pracy. I tam pracuje wielu Polaków i już tam zostają, bo jest ich stać na wszystko. Chłonąc każde zdanie napisane przez autora można odnieść wrażenie takie jakby się tam było i przeżywało z samym autorem te same rozterki życiowe i przygody. Oczywiście są rzeczy, które są dla mnie nie do zrozumienia. Jak ci Irlandczycy mogą jeść non stop tosty czy inne paskudztwa.

Ale też istnieje druga strona medalu w tej książce. Oni też się nam Polakom dziwią, że my często się nie uśmiechamy tak jak oni. Naturalnie my Polacy przeżywamy różne rozterki w życiu. Raz jesteśmy radośni, a raz smutni mamy dołek psychiczny i ciężko nam się czasami podnieść z kolan. Jak stracimy pracę to jesteśmy załamani i czujemy się tak jakbyśmy kogoś bliskiego stracili na zawsze. Przynajmniej ja tak wiele razy miałem, gdy straciłem pracę. Teraz jakoś się na to uodporniłem i mi się to udaje.

Z całego serca polecam Wam przeczytać ten reportaż Marcina Kowala, który opisuje w niej swoją historię związaną z szukaniem pracy, znalezieniem mieszkania razem z żoną. Jest kilka zabawnych sytuacji. Smaczku dodają też przepiękne zdjęcia z widokami z Wielkiej Brytanii i Irlandii. Powiem szczerze, że zdjęcia zapierają dech w piersiach. Aż chciałoby się tam być. Nie żeby tam zamieszkać na stałe, ale zwiedzić co i jak tam funkcjonuje.