Jak dwie krople wody recenzja

Poznajcie dziewczyny tak do siebie podobne, że wręcz identyczne. Kasandra i Ariel są córkami Wicehrabiego Aleksandra, jednak poza więzami krwi i wyglądem zewnętrznym niewiele je łączy. Gdy kończą 10 lat, rodzice usilnie namawiają je do zamążpójścia. Każda z dziewcząt inaczej widzi swoją przyszłość u boku wymarzonego kandydata. Podczas gdy Kasandra pragnie wyjść za mąż z miłości, jej siostra Ariel marzy jedynie o tytule szlacheckim i majątku przyszłego wybranka. Której z nich uda się osiągnąć swój cel i jaka będzie cena ich marzeń o idealnym życiu? Jednak aby się tego dowiedzieć, musicie sięgnąć po debiutancką powieść Moniki Michty. Zanim to jednak zrobicie, zapraszam was moi drodzy do przeczytania mojej recenzji.
.
Zacznę od tego, że ta książka jest tak dziwna, że prawdopodobnie nie będę w stanie jej obiektywnie ocenić. Mogę powiedzieć tylko jedno – jest to jedna z najsłabszych książek, jakie miałam możliwość recenzować w 2023 r., o ile nie najsłabsza. Nie wiem jaki cel przyświecał autorce podczas tworzenia tej historii, ale moim zdaniem nie ma ona ani sensu, ani „ładu i składu”. Postacie są płaskie, a całość przypomina moje pierwsze opowiadania, które tworzyłam jeszcze jako dziecko. Liczyłam na emocjonującą, trzymającą w napięciu opowieść przesyconą dworskimi intrygami, miłostkami i gorącymi porywami namiętności. Dostałam historię, w której przerost chęci zwyciężył nad możliwościami jego wykonawcy. Jedyna scena miłosna opisana została …jednym krótkim zdaniem. W niektóre wydarzenia trudno mi było uwierzyć. Rodzice niemogący rozróżnić własnych córek? Przecież wystarczyło ubrać je inaczej lub chociażby jednej z nich delikatnie podciąć włosy. Niespodziewany wybuch miłości pomiędzy Kasandrą a Robertem? Hmm, w to także trudno mi uwierzyć. Poza tym być może przegapiłam (przespałam) ten moment, ale czyżby autorka skupiona na usilnym podkreślaniu kontrastów w charakterach dziewczyn zapomniała wspomnieć o ich wyglądzie? W zasadzie od początku też wiedziałam, jak potoczy się cała historia, zupełnie jakby autorka pisała według jakiegoś z góry założonego scenariusza. Do ostatnich stron liczyłam na to, że coś się coś ciekawego się wydarzy, akcja ruszy z kopyta, a emocje poleją się strumieniami. Jednak nic takiego się nie stało. W ciągu ostatniego roku miałam przyjemność przeczytać kilka bardzo dobrych romansów historycznych i każdy z nich mogłabym wam polecić. Niestety debiutanckiej powieści pani Michty polecić wam nie mogę i chciałabym o niej jak najszybciej zapomnieć.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki dziękuję @waspos