More Happy Than Not. Raczej szczęśliwy niż nie recenzja

 „More happy than not. Raczej szczęśliwy niż nie” to (mam nadzieję) początek literackiej przygody z twórczością Adama Silvery. Jego debiutancka książka budzi we mnie jednak mieszane emocje.
Szesnastoletni Aaron Soto nie może się pozbierać po samobójstwie ojca. Kiedy jego dziewczyna Genevieve wyjeżdża na kilka tygodni, chłopak spędza czas czas z nowym znajomym, Thomasem. Co z tego wyniknie? Czy Aaron będzie musiał wybrać między Genevieve a Thomasem? A może podda się zabiegowi wymazania pamięci oferowanego przez Instytut Leteo?
Dawno książka nie budziła we mnie aż tak sprzecznych emocji. Z jednej strony uważam tę powieść za genialną, a z drugiej za beznadziejną. Genialna, bo przedstawił świetną historię, która zapada w pamięć. A beznadziejną, bo nie przypadło mi do gustu zakończenie, które niszczy moje wrażenie o książce. Moim zdaniem autor mógł to trochę rozegrać inaczej, bardziej wiarygodnie.
Narratorem „More happy than not” jest Aaron. Autor nie idealizował go, przedstawił go realnie. Miał on swoje problemy, które nie były bagatelizowane mimo wieku postaci. Dąży do tego, aby okryć, kim jest, co da mu szczęście. Był on młodym chłopakiem, któremu przydarzyło się w życiu dużo złego, ale stara się znaleźć swój happy end.
Inne postacie zdawały się zepchnięte na margines. Owszem, dobrze nakreśleni byli Genevieve i Thomas, ale reszta występowała jako imię, jako wypełnienie dziur.
Sama przepadłam w książce od pierwszych stron. Momentami się lekko dłużyła, ale nie na tyle, by nudzić. A już po połowie było niemożliwe odłożyć powieść chociaż na moment! Autor zafundował taki zwrot akcji, że aż opadła mi szczęka. Zaskoczenie mogło budzić też zakończenie, które moim zdaniem było naciągane.
Autor poruszył w książce wiele ważnych tematów. Odkrywanie siebie i własnej seksualności, przemoc, bierne reagowanie na nią. Pojawił się także problem samobójstwa i radzenie sobie po nim przez osoby z rodziny. Podobał mi się też pomysł, aby wszystko rozgrywało się w alternatywnej rzeczywistości, gdzie możliwe się wymazanie sobie wspomnień. Są obecne rozważania, czy jest to dobre czy złe, do czego to prowadzi.
Ta książka była dość dobra, ale nie znajduje się w moim prywatnym rankingu najlepszych powieści. Książkę jednak polecam, bo warto zaznajomić się z tą pozycją.