Pustkowia spokoju recenzja

„Czy jeden jego oddech mógł tchnąć we mnie tyle życia? Samą swoją obecnością sprawiał więcej niż wielu, ludzi, wśród których żyłam przez lata. Był. Po prostu był i stał się w jednej chwili jedynym, czego pragnęłam”.

💙💙💙
Tam, gdzie ludzka wiedza stawia bariery, dzika natura rozsiewa cuda.

W spowitych mrokiem lasach Alaski dzika natura rządzi się własnymi prawami. Manipuluje z rozmysłem i przynosi nie tylko śmiech, lecz również łzy. Zaskakuje cudami, majestatycznymi widokami i splata drogi nieznajomych, mając w tym swój ukryty cel.

Aistis – mężczyzna o wilczym wnętrzu. Sierota i podrzutek. Samotnik z coraz słabiej bijącym sercem. Krążą o nim tajemnicze historie związane z rękawiczkami, których nigdy nie zdejmuje.

Izis – jagodowe tornado! Wyrzuca z siebie słowa z prędkością światła. Z powodu problemów z alkoholem ojciec wysyła ją na Alaskę, żeby uporządkowała swoje życie.

Między bohaterami rodzi się namiętny romans i niecodzienne uczucie. Izis burzy spokój w życiu Aistisa i budzi uśpioną w nim dzikość, skrytą za jego różnobarwnymi tęczówkami. Dzięki niej mężczyzna podejmie walkę o życie.

Wejdź do świata pełnego pożądania, miłości oraz magii. Poznaj tajemnice, które mogą zrujnować nawet najpiękniejsze uczucie. Wsłuchaj się w rytm matki natury, która pozwoli na wielkie tragedie, aby prawdziwa miłość mogła zwyciężyć.
💙💙💙

„Pustkowia spokoju” to ksiażka autorstwa Anny Fobii.

Jest to historia krótka jednak na tyle dobrze dopracowana i przemyślana, iż nie ma, się wrażenia braków w fabule jak to niestety często bywało w podobnych pozycjach.

Wątki w tej książce nie są ani na siłę rozwlekane, ani także za krótkie. Akcja ma swoje własne tempo, które ze strony na stronę minimalnie przyspiesza, żeby na koniec zafundować nam masę wrażeń i emocji.

Do tego wszystkiego dostajemy naprawdę magicznego i zimowy klimat, który wprowadza czytelnika w surowy i nieco dziki świat Alaski.

Co do narracji to prowadzona jest ona z dwóch perspektyw. Rozdziały z punktu widzenia Izis przeplatają się z tymi z punktu widzenia Aistisa, a dzięki temu możemy lepiej poznać i zrozumieć bohaterów.

Bohaterów, którzy są naprawdę dobrze wykreowani. Nie idealni, ale także nie banalni. Mają w sobotę coś co przyciąga uwagę czytelników.

Moje że jest to sprawka odważnego i bezpośrednio podejścia Izis do wszystkiego, a może to zasługa dzikiej i pierwotnej jak u wilka natury Aistisa.

Oboje są postaciami z krwi i kości. Popełniają błędy, boją się i cierpią. Pragną i kochają. Ich serca skrywają tajemnice i sekrety, które niewyjaśnione w przyszłości stają się przyczyna większego konfliktu. Nie można jednak zaprzeczyć, iż ta dwójka doskonale do siebie pasuje. I to czuć.

Podsumowując, dla mnie czytanie tej książki było czystą przyjemnością. Nie powiem wam nic negatywnego na jej temat, bo jak dla mnie nic tam takiego nie było. Jest to po prostu bardzo dobra pozycja, która wciąga i nie pozwala się od siebie oderwać. Jeśli o mnie więc chodzi, gorąco polecam.