Nie było nam dane recenzja

piszę do Ciebie list,
wkładam go do koperty
marząc o tym, byś mi
odpisała.

💌

Czytając drugi tom "Listami pisane" miałam przeczucie, że będzie to dobra i emocjonalna lektura. Nie myliłam się. Monika ma dar opisywania życia bohaterów w sposób, który mnie całkowicie pochłania. Przy pierwszym tomie "A ty będziesz dumna" wzruszyłam się jak nigdy. Dała mi ona również poczucie, że nie jestem sama w swoich emocjach i problemach.

"Nie było nam dane" jest bezpośrednią kontynuacją powyższego tytułu. Nadal mamy podzieloną narracje, a teraz poznajemy w niej bliżej Weronikę, matkę Kamili. Bardzo, ale to bardzo lubię, gdy osoby autorskie nie poprzestają tylko na głównej postaci, a dają głos również tym pobocznym. Historia Weroniki była ciężka. Była trudna, straszna i momentami nie mogłam pojąć niektórych jej działań. Jednak... tak dobrze można było ją zrozumieć. Z każdym jej rozdziałem utwierdzałam się w przekonaniu, że nie jest ona złą osobą. Jest zagubiona, czasami bezsilna, ale wystarczy jeden gest, jedno słowo, by rozbudzić tą iskierkę nadziei.

Kuba. Oh, Kuba. Może ma on mniejszy głos niż w ATBD, ale naprawdę polubiłam jego relację z Kamilą. A to wszystko dzięki Idze... *szeptane dziękuje* Tutaj bardziej chciałabym się skupić na drugiej męskiej postaci, czyli najlepszemu przyjacielowi - Łukaszowi. Ja... nie spodziewałam się WIELU rzeczy z jego udziałem. Zaskoczyła mnie ta postać swoją wrażliwością i wsparciem. Chociaż sam często tego potrzebował, starał się być dla innych przykładem? Stokrotka prawdę Wam powie.

"Nie było nam dane" czytałam długo, ale to dlatego, że książek Moniki nie można przeczytać na raz. Wiecie co zrobiło zakończenie? Zdenerwowało mnie. Wkurzyło. A jednocześnie było tak ch o lernie dobre. Po prostu piękne i moim zdaniem, tak, właściwe.

CZEKAM MOCNO NA KOLEJNY TOM. I dziękuję za ten 🤎