Przeklęte drzewo recenzja

Allison Rushby "Przeklęte Drzewo".

"Wystrzegaj się domu, gdzie rośnie morwa, bo córkę twoją gotowa jest porwać, jedną,, drugą, trzecią..."

Immy wraz z rodzicami przeprowadza się na wieś do Lawendowego Domu. Przeprowadzka jest koniecznością, a żeby jej rodzina mogła znów rozpocząć nowe życie. Immy niedługo skończy jedenaście lat. Niestety, w wiosce nie ma zbyt dużo przychylnych ludzi. A w ogrodzie, gdzie Immy mieszka stoi stare, brzydkie drzewo, morwa. Z drzewem tym wiąże się legenda, a właściwie pewna klątwa. Morwa porywa dziewczynki w noc przed ich jedenastymi urodzinami. Ze względu na wiek drzewa, nie można go ściąć. Immy nie wierzy w klątwę, a jednak ... Boi się morwy. Próbuje rozwikłać zagadkę zaginięcia dwóch dziewczynek, tym samym chce ocalić siebie. Czeka ją długa praca, bo nie wszystko jest czarne lub białe. Więcej tu poszlak, niepewności, a niżeli faktów. Jednakże rozwaga, dobroć i cierpliwość głównej bohaterki może prowadzić do wspaniałych rzeczy. Tym samym do przerwania klątwy i zmiany przeszłości, a nawet przyszłości.

Bardzo fajna, ciepła opowieść o sile przyjaźni, dobroci, szczęścia ale i smutku. Coś, co jest niemożliwe, nagle staje się realne. Coś, co jest magiczne staje się naturalne. Drzewo, które czuje, które emanuje magią. Drzewo, które cierpi. Siła dziewczynki do uratowania drzewa, uratowania siebie i innych. Depresja, przez podejmowanie złych decyzji przez innych ludzi, niby obcych, a jednak bliskich. I w końcu zgorzkniałość. Jak żyć pełnią życia, gdy w sercu wciąż czuje się strach przed tym, co może się zdarzyć? Jak być szczęśliwym, gdy wisi widmo powtórki z przeszłości?

Książka okraszona magią, ale w sposób piękny, delikatny, jednocześnie niekiedy przyprawiający o gęsią skórkę i szybsze bicie serca. Książka dla dzieci i młodzieży, a jednak starsi także odnajdą w niej coś dla siebie. Nie mam do czego się przyczepić, może jedynie do samej końcówki, która jest piękna, a nawet zbyt piękna. Ale cóż... Tak to już jest, że w takich powieściach Happy Edn jest koniecznością.

Ogółem mocno polecam. Idzie "połknąć" historię na raz. Czyta się bardzo szybko, płynnie. Każdy rozdział emanuje ciekawość. Nie da się nie lubić bohaterów, chociaż oczywiście, są pewne wyjątki, z początku. Jest także temat do przemyślenia, depresja. Autorka nie rozwodziła się nad nim, ale także w sposób delikatny naprowadziła, na co powinno zwracać się uwagę, jak powinno się postępować. Więc duży plus.

Jestem zadowolona z poświęconego czasu. I powiem szczerze... Rymowanka, którą przytoczyłam na samym początku, na pewien czas zadomowi się w moich myślach, to już wiem 🙈