Uciekinier przecina swój ślad. Opowieść o dzieciństwie mordercy recenzja

Espen Arnakke w wieku siedemnastu lat zamordował Johna Wakefielda. Kolejne lata spędza na rozpamiętywaniu o powodach swoich czynów. W pewnym stopniu staje się to jego szaleństwem, w które coraz bardziej popada. Rozważania Espena grają na emocjach zarówno jego samego, jak i każdego czytelnika sięgającego po tę lekturę. Z jednej strony – w jego myślach pojawiają się dobro, miłość, wiara, zaś z drugiej, Espen powołuje się na  życiową nienawiść, ateizm i zło. Wszystkie te czynniki miały wpłynąć na to, że zabił człowieka. Głównym jednak powodem zabójstwa, była miejscowość, w której żył główny bohater. To bowiem surowe prawo  Jante ukształtowało go jako człowieka. „Prawo Jante znaczy więcej niż prawo Mojżeszowe, w które wierzy się oficjalnie. Bardziej wybaczalne było złamanie dwóch czy trzech przykazań danych przez dobrego Boga aniżeli sięgnięcie po butelkę piwa. Kiedy złamałem ów wielki, straszliwy zakaz prawa Jante, to sprzeniewierzenie się wszystkim dziesięciu danym na górze Synaj było już tylko zabawą”. Czy tylko to jednak wpłynęło na czyny Espena? Może miało na to wpływ środowisko, w którym żył? „Trudne może być wyjaśnienie, z jakiego środowiska się wywodzę(...)".
„Uciekinier przecina swój ślad” – to pozycja, która idealnie obrazuje psychikę człowieka, który zdolny jest popełnić przestępstwo. Nasuwa mi to analizę psychiki Raskolnikowa, którą pewnie każdy z nas przeprowadzał na lekcjach języka polskiego. Ponadto jest to pozycja, która obrazuje człowieka Północy – z jednej strony na tyle twardego, aby zabić, natomiast z drugiej – roztrząsającego i analizującego swoje czyny. Myślę, że po tę książkę sięgnąć powinni wszyscy Ci, którzy takiego człowieka Północy chcą poznać. Ponadto lekturę Sandemose’a powinni przeczytać wszyscy ci, którzy lubią prozę psychologiczną. Na pewno nikt nie pożałuje chwil spędzonych na czytaniu tejże książki.