Podwójne mosty Wenisany recenzja

"Wszystkie stare mosty nad rozpadlinami zburzono i zbudowano podwójne, by nikt się nie mógł pod nimi schować. Ale prawą odnogą nie można chodzić, wszyscy to wiedzą, nie można, i już."

Pamiętacie jak niedawno polecałam Wam jedną z moich ulubionych książek pt. "Zimne wody Wenisany"?
Już wtedy byłam pewna, że jak najszybciej chce przeczytać kolejną część i poznać dalsze losy młodej Agaty - głównej bohaterki tej opowieści.
Dziś nareszcie mam możliwość podzielić się z Wami moimi odczuciami wobec "Podwójnych mostów Wenisany" - drugiego tomu napisanego przez Linor Goralik.

Autorka kolejny raz stawia główną bohaterkę przed swego rodzaju wyborem. Dziewczynka nie wie już czy nadal może ufać dorosłym, którzy od małego wpajali jej nieprawdziwy obraz otaczającego ją świata. W dodatku w Wenisanie wybucha wojna między ludźmi a undami. W kim Agata znajdzie oparcie w tym trudnym czasie, jeśli nawet najlepsza przyjaciółka nie chce już mieć z nią nic wspólnego? Czy dziewczynka odnajdzie się w tej nowej rzeczywistości?

Agata kolejny raz jest stawiana w dość trudnej sytuacji życiowej. Nie wie czy może zaufać swoim rodzicom, nauczycielom, a nawet znajomym. Z czasem dowiaduje się o nich takich rzeczy, o które nigdy w życiu by ich nie podejrzewała. Kolejny raz staje przed ogromnym rozczarowaniem i nie wie co zrobić, by postąpić właściwie. To jeszcze dziecko, które w swej bezradności jednocześnie jest niezwykle silne i odważne. Wiele razy pokazuje, że ma w sobie więcej woli walki i zdecydowania niż niejeden dorosły.

Linor Goralik w tym tomie wprowadza do historii motyw podwójnych mostów. Muszę przyznać, że jest to dość ciekawy i nieprzewidywalny zabieg. Każdy, kto wejdzie na prawą odnogę mostu może się bowiem spodziewać, że spełni się jego najbardziej skrywane marzenie. Jednak, jak wiadomo, w życiu nie ma nic za darmo - osoba taka może również wyczekiwać związanego z tym faktem ogromnego rozczarowania w niedalekiej przyszłości.

Atmosfera podczas czytania tej części książki jest tak samo niepokojąca i tajemnicza jak w poprzednim tomie. Czytelnik razem z Agatą przeżywa wszystko to co ją spotyka. Ma możliwość obserwacji przedwczesnego jej dorastania w zaistniałych okolicznościach, gdy nie ma tak naprawdę nikogo obok siebie.

Myślę, że jest to książka warta uwagi. Czytanie jej wymaga raczej znajomości poprzedniej części, gdyż autorka nie zamieściła w książce żadnego przypomnienia co się działo w poprzednim tomie.
Miłego czytania!

A ja oczywiście z niecierpliwością czekam na dalsze losy Agaty i kolejną część serii o Wenisanie 😁