Dziewiczy rejs recenzja

Po „Dziewiczy rejs” Jacka Głowińskiego sięgnęłam z braku lepszych pozycji. Wydawał się najbardziej do mnie przemawiać ze wszystkich potencjalnych kandydatów. Hasło „Czy potrafisz dostrzec to, co dla innych niewidoczne?” w opisie ostatecznie mnie przekonało. Niestety, spotkało mnie rozczarowanie.

Głównym bohaterem jest dwudziestodwuletni Bolesław Wysocki. Student, jakich wiele, interesujący się fotografią. Zamiast siedzieć nad podręcznikami, imprezuje, ile popadnie, zmieniając dziewczyny do towarzystwa jak rękawiczki. Taka typowa obyczajówka.

Historia opowiedziana jest właśnie z perspektywy tego młodego mężczyzny. Forma przypomina trochę pamiętnik, tyle że bez dat. Dokładnego miejsca akcji nie podano wprost, określając je jako W., ale można się co nieco domyślić. Chwilami odnosi się wrażenie, że Bolek podczas opowiadania przypomina sobie nagle o czymś, cofając się w historii. To nadaje całości pewnej chaotyczności, ale i autentyczności.

Książkę czytało mi się dosyć ciężko, a zwłaszcza sam początek. Nie mogłam się w nią wczuć nawet przy końcu. Liczyłam na jakieś rozwinięcie wątku z fotografią, ale Bolesław za aparat łapie chyba tylko raz i to w jednym z ostatnich rozdziałów, robiąc zaledwie dwa zdjęcia. W skrócie: cała książka jest o chodzeniu po klubach i podrywaniu kobiet.

Do jakichkolwiek opisów sprzętów fotograficznych nie mam zastrzeżeń; nie znam się na tym, ale autor najwyraźniej wiedział, co robił. Dobrze też opisano, jak wygląda życie studenta, który chce tylko się bawić, a jego portfel nie grzeszy grubością. Efekt jest bardzo realistyczny, zwłaszcza że Jacek Głowiński nie bał się poruszyć tematów takich jak używki czy homoseksualizm, a także stosunek społeczeństwa do nich.

Przy „Dziewiczym rejsie” bardzo się zmęczyłam i przez to nie mogą powiedzieć, że to lubiany przeze mnie tytuł. Czytałam jednak w życiu gorsze rzeczy; może ktoś inny dostrzeże w tej książce coś więcej, bo mnie najwyraźniej owo coś umknęło.