Lokatorka Wildfell Hall recenzja

 Klasyka literatury angielskiej, pierwsze w Polsce wydanie powieści Anne Bronte. 
 "Lokatorka Wildfell Hall"to powieść, która łamie stereotypy i konwenanse. Akcja rozgrywa się w pierwszej połowie XIX wieku, a tytułowa bohaterka to jeden z niewielu przykładów silnych, niezłomnych i niezależnych postaci kobiecych w historii literatury. 
 
 Helen Graham podająca się za wdowę, samotna matka, zamieszkuje w posępnym dworze Wildfell Hall jako lokatorka pana Lawrance'a. Wzbudza zainteresowanie okolicznych mieszkańców sąsiednich majątków, snujących domysły na temat jej przeszłości. Dla rozmiłowanych w plotkach, zajętych próżniaczym stylem życia, osób, Helen jest rozrywką i idealnym tematem do plotek. Jedynym wyjątkiem w całej tej menażerii jest Gilbert Markham, młody dziedzic, którego Helen intryguje jako przyjaciółka i pociąga jako kobieta. Stopniowo Gilbert zdobywa jej zaufanie i dostępuje zaszczytu przeczytania jej pamiętnika, z którego dowiaduje się prawdy o smutnym żywocie pięknej sąsiadki. Gotów będzie na wiele, by zdobyć jej serce, ale nie będzie to łatwe w świetle wyłaniających się stopniowo faktów, niedomówień i wzajemnych uprzedzeń.
 
 Anne Bronte stworzyła genialne odwzorowanie angielskiej śmietanki towarzyskiej, zepsucia moralnego wyższych sfer i występujących wśród nich szlachetnych jednostek, którym dane było się odnaleźć, jak to się powinno dziać, gdy spotkają się bratnie dusze. Powieść ma znakomitą konstrukcję. Jej pierwszą część stanowią listy pana Markhama do jego przyjaciela, a drugą dziennik pani Graham. Sprawna narracja i urzekający język przenoszą nas w inne czasy, lecz problemy bohaterów wydają się nie stracić nic ze swej aktualności. Podziwiam Helen, jej dobroć, ale i siłę charakteru. Myślę, że napisanie takiej powieści w XIX wieku z pewnością wymagało sporo odwagi, by nie narazić się na społeczne potępienie. "Lokatorka Wildfell Hall" to dzieło świadczące o geniuszu sióstr Bronte, potwierdzające ich miejsce w panteonie sław brytyjskiej literatury.